Schreeuw om meer...

Stille Schreeuw is het eerste boek met een nieuw serie-personage in de hoofdrol, Kim Stone. Dit boek schreef zij in 2015, maar komt pas in januari 2020 in de Nederlandse vertaling op de markt. Angela Marsons woont zelf ook in Black Country, Groot-Brittannië, tevens de locatie waar haar boeken met Kim Stone zich afspelen. Deze serie wordt aangeprezen voor liefhebbers van de boeken van Arlidge en Bryndza. Logisch, want ook Kim Stone is een eigengereide zelfstandige vrouw, die soms wat stuntelig in de sociale omgang kan zijn. Ook Erica Foster uit de boeken van Bryndza heeft deze eigenschappen. Stille Schreeuw is zoals gezegd het eerste deel van een serie, waarvan al 16 delen zijn geschreven, maar nog niet zijn vertaald naar het Nederlands.

Het boek start met een zeer korte proloog. We zijn in het jaar 2004 “de schop was alle handen langsgegaan. Sommigen waren aarzelend, andere zekerder van hun zaak. Niemand bood weerstand en niemand zei een woord. … Het zat erop.” Hierna wil je meer weten en sla je snel de bladzijde om, om in het heden te belanden.

Wyatt, schooldirectrice, wordt vermoord aangetroffen. Vrijwel tegelijkertijd vindt er een opgraving plaats op het terrein van een voormalig weeshuis. Op dit terrein worden botten aangetroffen. Is dit toeval of zijn er raakvlakken met de moord op de schooldirectrice. Kim Stone gaat met haar team op onderzoek uit.

Het personage Kim Stone wordt van alle personages het meest uitgediept. Dit is logisch, daar de serie rondom haar is opgebouwd. Haar karakter maakt haar een interessant serie-personage. Er is mogelijkheid tot groei, zeker op het persoonlijke vlak. Kim Stone heeft namelijk geen al te gemakkelijke jeugd gehad en heeft dit weggestopt. Vanzelfsprekend komen gevoelens uit die tijd op ongelegen momenten naar boven, wat haar karakter meer diepgang geeft. Het verhaal wordt verteld uit het perspectief van Kim. Ook de dader komt af en toe aan het woord. Deze gedeelten zijn duidelijk herkenbaar, omdat deze cursief zijn gedrukt. Absoluut een toevoeging, omdat je als lezer zo ook een inkijkje krijgt in de belevingswereld van de dader.

De schrijfstijl van Marsons is toegankelijk: vlot, zonder moeilijke zinsopbouw of moeilijke woorden. Marsons weet, mede doordat zij zelf in het gebied waar het verhaal zich afspeelt woonachtig is, de locaties goed te omschrijven. Ook de situaties waarin Kim en haar team terecht komen, komen goed uit de verf. Nagelbijtende spanning vind je niet in dit boek, maar wel de drang door te willen lezen, willen ontdekken hoe het verder verloopt en hoe een en ander zo ver heeft kunnen komen.

De cover van Stille Schreeuw is er eentje die je uitnodigt het boek op te pakken: Een leegstaand pand in een zo te zien verlaten gebied, met links een vrouw gekleed in een spijkerbroek en leren jack, het hoofd iets gebogen. Het straalt iets desolaats uit en tegelijkertijd roept het ook een bepaalde mate van spanning op. Dit alles in grijstinten. Daarboven de titel van het boek in wit met rood, alsof er bloed afdruipt. Ik mocht een vooruitleesexemplaar van dit boek lezen namens Best of Thrillers, maar was dit niet zo geweest, dan had deze cover mij uitgenodigd het boek ter hand te nemen en mee te nemen om te lezen.