Goede maar niet ‘perfecte’ standalone

Welke thrillerliefhebber kent de ‘Perfecte xxx’-serie van Helen Fields niet? Zeven thrillers zijn er ondertussen met de Schotse Ava Turner en de Franse Luc Callanah in de hoofdrol. De boeken worden overladen met superlatieven, hoog tijd dus voor de Nederlandse uitgeverij om een eerste standalone uit te geven. De vertaling van De schaduwman was in handen van Yolande Ligterink, die sinds het zevende seriedeel het stokje van Ernst De Boer en Ankie Klootwijk heeft overgenomen. De kans dat het boek aanslaat is bijzonder groot, en dan mogen we wellicht een Nederlandse versie van de andere standalones van Fields tegemoetzien.

In De schaduwman is een van de hoofdrollen weggelegd voor Connie Woolwine, een personage dat we kennen uit Perfecte wraak. Zij is psycholoog en profielschetser van beroep en wordt naar Edinburgh gehaald om ene rechercheur Broodie Baarda te ondersteunen, wanneer die alles op alles moet zetten om een moord- én meerdere verdwijningszaken op te lossen. Woolwine is trouwens niet de enige bekende in deze thriller, want ook lijkschouwer Aisla Lambert is van de partij. Het duo Woolwine/Baarda krijgt te maken met een dader die het op de meest uiteenlopende personen gemunt heeft. Nadat eerst een volwassen vrouw en een tienermeisje ontvoerd werden, volgt een aan de rolstoel gekluisterde man. De slachtoffers worden opgesloten in een flat, waar ze verwoede pogingen ondernemen om te ontsnappen.

De lezer weet vrijwel meteen wie de dader is en wat zijn motieven zijn. Dat stoort geenszins, de auteur bouwt de spanning onder andere op door te focussen op de frustratie bij de speurders, die lange tijd geen stap verder lijken te komen. De emoties bij de ontvoerde Elspeth, Meggy en Xavier lopen eveneens hoog op. Telkens wanneer een nieuwe gevangene het gezelschap vergroot, krijgen de slachtoffers weer even moed - samen kun je immers meer - maar toch is het onvermijdelijk dat de ene na de andere momenten van diepe wanhoop doormaakt.

De vele korte hoofdstukken zorgen ervoor dat de lezer bij de les blijft, ook wanneer er weinig gebeurt. En dat is wel eens het geval … het is meteen het enige minpunt van het boek. Er gaat (te) veel aandacht naar de ontsnappingspogingen van het drietal. De ruimte waarin zij gevangen zitten wordt tot in den treure en heel gedetailleerd beschreven, het lijkt wel of elke vierkante centimeter onder de loep genomen wordt. Daar staat tegenover dat Fields heerlijk vlot schrijft en haar lezers zonder enige moeite meesleept in het verhaal. De manier waarop ze vooral de dader neerzet, is ontzettend beeldend (en best een beetje eng).

Wanneer we met zijn allen richting de ontknoping gaan, wordt De schaduwman echt heel sterk. De laatste vijftig bladzijden zijn van topkwaliteit, spannend en origineel. En wellicht het leukste van al? Speurders Baarda en Woolwine lijken nog niet klaar met hun werk, Fields laat alle ruimte voor een terugkeer van de twee. Meer nog, een nieuwe samenwerking wordt al min of meer aangekondigd.