De manipulator bedrogen

De beste leugen is het debuut van Tanen Jones en is vertaald door Daniëlle Stensen. Tanen Jones heeft Amerikaanse geschiedenis gestudeerd en is daarna begonnen met het redigeren van wet- en strafboeken.
De personages waarover ze schrijft hebben een enigszins donkere kant.

Leslie en Robin zijn opgegroeid in een gezin, waarin alles draait om moeder. Moeder is regelmatig perioden afwezig en dan wordt de zorg overgenomen door een liefdeloze oma (moeder van hun vader).
Dit zorgt ervoor dat Leslie en Robin zich aan elkaar optrekken. Na de dood van hun moeder blijven zij achter met een vader die zijn liefde niet kan tonen aan zijn kinderen.
Zij leren hun emoties te verbergen en dat heeft grote gevolgen voor hun volwassen leven. Helemaal als Robin op een gegeven moment spoorloos verdwijnt en Leslie hun vader verzorgt tot zijn dood.

Na de dood van hun vader moet Leslie op zoek gaan naar haar zus Robin, die ze al meer dan tien jaar niet heeft gezien. Dit heeft hun vader in zijn testament zo bepaald. Om recht te hebben op de erfenis moet Leslie samen met Robin naar de notaris.
Wat gaat er verder gebeuren als Leslie Robin vindt?

Dit is nu net de grote vraag, die je pas kunt beantwoorden als je het verhaal gelezen hebt.
De plottwist op het einde zie je niet aankomen en dat maakt dat het verhaal met een anti-climax eindigt. Nee, heel geloofwaardig was het einde niet, maar hij past wel bij het verhaal.
Het verhaal is geschreven vanuit het perspectief van verschillende personages. Doordat elk hoofdstuk een ander hoofdpersonage heeft, is het goed opletten wie de ik-figuur is, daar alle drie de personages in elk hoofdstuk voorkomen.

Op zich is het een relatief simpel verhaal, waar niet echt spanning in zit. Wel leest het vlot, als je je niet vergist in de hoofdpersonages. Je wordt als lezer nieuwsgierig gemaakt.

Door de manier waarop het verhaal geschreven, met terugblikken naar het verleden en de wisselende perspectieven had ik (soms) moeite om mijn aandacht goed bij het verhaal te houden. Regelmatig bladerde ik naar het begin van het hoofdstuk terug om te kijken vanuit welk karakter (Leslie, Robin of Mary) het verteld werd.

Er is veel aandacht geschonken door de auteur aan het neerzetten van deze personages. Het verhaal zit vol geheimen, die langzaam na elkaar worden onthuld. Het einde verrast! Langzaam maar zeker leer je de personages kennen met hun geheimen en dat is heel mooi gedaan, maar komt niet altijd realistisch over.
De auteur maakt volop gebruik van mooie zinnen en verwerkt hierin vergelijkingen.

"Het firmament strekte zich voor me uit, en het Sandiagebergte herinnerde zich zijn naam, nu het door het ochtendlicht zo roze kleurde als de watermeloen waarnaar het vernoemd was."

Ik heb weer wat geleerd, dat de bij ons bekende watermeloen eigenlijk Sandia meloen heet.

Ik vond De beste leugen meer een roman, dan een thriller, maar heb mij er wel mee vermaakt.