Mooie sfeer, weinig spanning

Na haar eerste twee boeken werd ik fan van Jane Harper. Ik keek uit naar haar vierde boek, De overlevenden, en was dan ook heel blij dat ik werd uitgekozen om mee te lezen met de leesclub van Vrouwenthrillers.

Kieran Elliott keert samen met zijn vriendin Mia en pasgeboren dochter Audrey na jaren terug naar de kleine kustplaats waar hij opgroeide. Vol schuldgevoel, want Kieran is ervan overtuigd dat hij schuldig is aan de dood van zijn broer Finn en diens vriend Toby tijdens de storm die jaren geleden woedde. Op het oog lijkt er niet veel veranderd. Vrienden van toen zijn nog steeds vrienden.
Wanneer er een lichaam op het strand wordt gevonden, lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Geheimen komen bovendrijven.

Mijn leeservaring:
Jane Harper heeft in haar eerdere boeken al laten zien dat ze een kei is in het beschrijven van omgeving, sfeer en personages.
Ook in dit boek neemt Harper ruimschoots de tijd om de personages voor te stellen en hun leven te beschrijven in de Tasmaanse kustplaats. Dat zorgde ervoor dat ik moeilijk in het verhaal kwam. Het aantal personages groeide en groeide en ik moest soms terugbladeren om te weten welke plaats zij in het verhaal innamen.
Op het moment dat het lichaam op het strand werd gevonden, hoopte ik dat er meer spanning in het verhaal zou komen. Dat gebeurde helaas niet. Het verhaal kabbelde voort en werd er veel nadruk gelegd op de gebeurtenis van jaren geleden.
Er moet een moord opgelost worden, maar zelfs dat wordt ondergesneeuwd door het geneuzel rondom de vele personages. Echt spannend wordt het niet. Het boek telt ruim vierhonderd pagina’s, maar dat hadden er zeker honderd minder kunnen zijn.
Bovenstaande neemt niet weg dat Harper opnieuw een zeer prettige schrijfstijl heeft laten zien en de beschrijving van de kustplaats zorgt ervoor dat het lijkt alsof je er zelf rondloopt. Dat maakt echter het verhaal niet spannender.