In het begin twijfelde ik

“What a beautiful day to go to hell.”

In het begin had ik nogal mijn twijfels over dit boek. Ik weet niet of het er aan ligt dat ik midden in de serie van taal ben verandert (van nederlands naar engels), maar ik kwam zo moeilijk in dit vethaal. En ik wou het echt zo graag lezen, eindelijk een keer verder te komen van het tweede deel. Maar ik had echt tijd nodig om in het verhaal te komen. Dit boek voelde ook anders aan dan de andere boeken. Ik denk dat deel 1 sowieso mijn favoriet is. Dit boek voelde zo droevig en hopeloos voor mij aan. Het plezier was niet meer in het boek, alleen maar duisternis. Wat er voor zorgde dat ik niet echt in het verhaal kwam. Ook zat ik met zoveel vragen, die niet minder maar steeds meer werden.

Het was allemaal zo bizar en ik had geen idee wat ik nu eigenlijk las en of ik het nu leuk vond of niet. Toch bleef ik lezen omdat het toch intrigerend is. Dit is een verhaal over macht, wraak, spijt, liefde, hoop, nieuwe kansen, gevonden familie, avontuur en vriendschap.

Het duurde best wel even voordat ik in het verhaal kwam, maar toen ik er eenmaal in kwam, begon ook eindelijk alles op zijn plek te vallen. In dit boek gaan we ook dieper in op het bijzonderdom. De geschiedenis, het geloof en ook hun grootste problemen. Je komt er achter dat het bijzonderdom veel groter is dan je denkt. De bibliotheek vond ik ook best wel een raar, maar gaaf idee. Wat ik ook wel grappig vond, is dat dit boek gaat over loops, maar dat dit boek zelf ook als een loop aanvoelt. Alles draait om waar het verhaal mee begonnen is.
De eindstrijd was jammer genoeg niet helemaal wat ik er van had verwacht. Het duurde voor mijn gevoel te lang.

Dit boek is zeker origineel en vreemd. De foto’s maken het boek nog unieker. Ze voegen een extra laag toe aan dit verhaal. De schrijfstijl past ook goed bij dit verhaal.
Het uniekst aan dit verhaal zijn waarschijnlijk de gaves. Deze zul je niet snel in andere boeken tegen komen. Wat ik zo goed aan deze gaves vind, behalve dan dat ze uniek zijn, is dat elke gave zijn eigen kracht en obstakels kent. Het komt niet zomaar vanzelf. Het is een kracht wat zich moet ontwikkelen, net als een talent. Dit zie je vooral terug bij Jacob’s krachten. Dit maakt het allemaal veel geloofwaardiger. Jacob’s ontwikkeling is sowieso wel mooi om te volgen.

Wat dit boek ook zo goed maakt, is dat er veel personages zijn die onder het grijze gebied vallen. Niemand hier is volledig goed of volledig slecht. Ook de goede doen hier slechte dingen, en dat ze die dingen doen, maakt ze nog niet direct slecht.

Daarom vind ik Caul ook zo’n interessant personage. Hij gelooft echt dat wat hij doet goed is, dat het nodig is om het bijzonderdom te redden. Hij wil alleen niet zien wat hij allemaal kapot maakt, omdat hij zo gefocust is op zijn doel.

Ik ben best wel dol op romantiek, maar in dit boek deed het me niet zoveel. De romantiek had in mijn ogen zijn kracht verloren in dit boek. Het was veel te afwezig om nog echt iets toe te voegen aan het verhaal.

Dingen die ik nog even kwijt wil:
Geweldig hoe ze van bird een vloekwoord maken
Hollows kun je dus wel leuk vinden
Cool dat vrouwen hier de machtigste gave hebben
Bijzonder dat de ouders in dit boek aanwezig zijn, ook al zijn ze wel heel erg overbezorgd
Liefde voor Miss Peregrine, ze weet me steeds weer aan het lachen te maken