Moed, hoop en overleven

Ik lees eigenlijk geen boeken over echt oorlogen, over de tweede wereldoorlog, terwijl het een belangrijke periode in de geschiedenis is, soms vind ik dat best zonde. Daarom ben ik denk ik aan Codenaam Coco begonnen. Het is een fictief verhaal, maar wel met eer naar de echte helden. Het speelt zich af in België, wat ik volgens mij nog niet eerder heb gehad.

Oorlog is echt een verschrikkelijk iets, niemand zou het mee moeten maken, op zo’n manier je geliefde kwijt te raken, vreselijk. Meestal heb je er zelf ook nog eens niks mee te maken, maar word je er als burger of soms soldaat in mee gesleurd. Oorlog zet mensen, vrienden, familie tegen elkaar op. Het is soms moeilijk te geloven dat dit soort dingen echt gebeuren, je wilt het gewoon niet geloven. Ik denk niet dat ik het zou kunnen, in het verzet. Je moet elkaar echt kunnen vertrouwen. Het verzet verbindt wel weer mensen. Iedereen vecht op zijn eigen manier, ook de kleine beetjes helpen, je vecht eigenlijk voor hoop. Hoop is een sterke emotie. Sommige stukken in het boek zijn echt verschrikkelijk om te lezen, maar je leest verder, want je hoopt op iets goeds. Ik snap echt niet hoe mensen elkaar dit aan kunnen doen. Onbegrijpelijk. Nicole, Coco is echt een inspirerend personage. Ze is dapper, maar ook zo koppig. Wat voor erge dingen ze ook mee maakt, ze vecht terug, ze is een echte overlever, en ondanks alles blijft ze menselijk en vriendelijk. Met al het treurige is ook mooi om te lezen over Anton en Coco samen, een jeugdliefde onder extreme omstandigheden. Ze putten zoveel moed uit elkaar. Moed is de weigering om naar je angsten te luisteren.
Eindelijk vrijheid, maar ook zoveel verliezen.