Een krachtig verhaal

The memorybook heb ik tijdens mijn vakantie in London gekocht. Ik wist niet veel van het boek toen ik er in begon. De omslag sprak me ontzettend aan. Kleurrijk en creatief en passend bij het verhaal.

Het verhaal was anders dan ik dacht, meer gebaseerd op verliefd worden dan ik had verwacht. Ik moest ook wennen aan de schrijfstijl van het boek. Sammie schrijft dit boek aan zichzelf, om te blijven herinneren. Ze lijdt aan de ziekte NPC. Een ziekte waar ik nog nooit eerder van had gehoord, maar me erg naar lijkt. Ik had in het begin wat moeite met Sammie, maar ik begreep haar wel.

Ik vond niet dat ze goed omging met de mensen in haar leven. (en ik was het niet eens met haar keuze van vriendje.) Maar ik snap ook wel dat het allemaal overweldigend is, de ziekte, en dat je eerst zelf moet verwerken dat je ziek bent, dat je niet meer alles kan wat je eerst kon.

Sammie is net als ik, iemand die weet wat ze wil en die daar 100% voor gaat. Maar door haar ziekte komt ze erachter dat dat allemaal niet meer mogelijk is, dat ze misschien helemaal geen toekomst heeft. Ik denk dat iedereen dan wel verkeerd reageert. Wat je wel over Sammie kan zeggen dat ze is een doorzetter is. Eerst sluit ze zich nogal van anderen af, verzwijgt ze haar ziekte, maar er komt een moment dat ze het leert accepteren, het leven neemt zoals het is. En leert waarderen wat ze heeft, de mensen om haar heen, de kleine momenten.
Dit maakt haar tot een inspirerend personage.

Het is mooi om te lezen, dat ze langzaam haar leven weer op de rit krijgt, samen met anderen. Dit boek laat zien hoe je soms op elkaar moet vertrouwen om verder te komen, maar ook dat je de dag moet nemen zoals het is. Dit is een boek, die je bij blijft, vanwege het einde, maar ook door de boodschap, die het weg geeft.