Tweede kansen

“None of us are good or bad, but we are curious and wild. Cheerful and fearless.“

Ik was niet zo’n fan van het eerste boek in deze serie. Ik vond het boek erg dromerig en veel elementen in het verhaal voelden heel onwerkelijk. Ook irriteerde ik me heel erg aan het hoofdpersonage River. Toch fascineerde het boek me genoeg om een poging te wagen aan het tweede boek.
Ik moet wel toegeven dat het hielp dat dit boek wordt vertelt vanuit Summer, een van de Graces. Ik weet niet of ik het boek had gelezen als het weer vanuit River werd vertelt. De Graces zorgde ervoor dat ik het vorige boek bleef lezen.

Dit boek is moeilijk te omschrijven. Het voelt heel fantasierijk, zonder dat het echt een fantasy is. Het hele verhaal door voelt het boek mysterieus. Je hebt het gevoel dat je nooit de hele waarheid komt te weten. Er hangt een sfeer van onwerkelijkheid in dit boek. De schrijfstijl speelt hier ook een grote rol. Het zorgt er voor dat je maar blijft lezen, in de hoop dat het duidelijker wordt. Wat het ook deed.

In dit boek wist ik ook eindelijk met zekerheid te kunnen zeggen dat de Graces toch echt heksen zijn. Bij het eerste boek was ik daar eigenlijk nooit over uit. Hun magie is veel subtieler dan in andere boeken. Het werkt niet met spreuken en bloed. Het gaat via rituelen en kruiden, en een huis dat je beschermt. Onbewust wordt er ook veel meer over gepraat dan je denkt.

Een Enakelgh klinkt dan ook best wel cool. Ook al komt het met het nodige gevaar. En ik zou ook heel erg graag deel willen uit maken van een heksenkring, op zo’n manier met elkaar kunnen samenwerken, dat wil toch iedereen. Dit boek laat dan ook een mooi beeld van familie zien en wat het inhoudt om een familie te zijn. Zelfs de ouders spelen in dit boek een rol.

Ook al blijven het wel een aparte familie. De band tussen iedereen is fascinerend om te lezen. Vooral de band tussen Thalia, Summer en Fenrin. Ze voelen elkaar echt zo goed aan en hoe hun band door het verhaal heen verandert.

Summer blijft mijn favorite personage in dit boek. Haar energie is gewoon aanstekelijk en ik hou van haar pit. Ze heeft geen blad voor de mond en wil echt alles uit het leven halen. River was in dit boek ook beter te doen. Nu had ik meer moeite met Wolf. Hij maakte me echt zo ongemakkelijk.

Jammer genoeg leer je niet iedereen even goed kennen in dit boek, maar wat wel duidelijk is, is dat geen enkel personage hier geheel goed of geheel slecht is. Iedereen heeft duisternis in zich en het is aan ons om daar mee te leren omgaan.

Ik ben echt blij dat ik dit boek een kans heb gegeven. Het was zoveel beter dan het eerste deel. Dit verhaal werd steeds interessanter en er zat meer spanning in. Ik was ook wat meer gewend aan de schrijfstijl. Het was ook interessant om meer te leren over de vloek, die zo aanwezig was in het eerste boek. Het einde vat dit boek ook mooi samen.