“Broken isn’t the same as unfixable.”

Toen ik aan dit boek begon, had ik dit allemaal niet verwacht. Het boek was zoveel dikker dan ik dacht. De pagina’s waren echt zo ontzettend dun. Je kon aan alles merken dat dit boek het laatste deel van de serie was. De spanning was zoveel hoger, er was meer actie. Het was echt een eindstrijd, met al zijn verwachte en onverwachte wendingen. Er waren moment dat ik dit boek met een grote glimlach zat te lezen, sommige opmerkingen zijn gewoon zo perfect, maar er waren ook momenten in dit boek die ik gewoon haatte. Het boek liet me van alles voelen en dan weet je dat je een goed boek leest.

De sprookjes blijven in elk boek van de serie aanwezig en verwijzen naar de originele verhalen, maar dan met een eigen twist. Toch had ik wel het gevoel dat in Winter en Winter’s verhaal het sprookje meer een achtergrondverhaal werd, meer dan bij de andere boeken. Maar er gebeurt ook zo veel met zoveel personages, alles moet naar het einde toe, naar de revolutie. Dus het is wel logisch dat dat een minder grote rol speelde, maar de basis wel aanwezig. Dit boek deed me op de een of andere reden wel denken aan de Hungergames. Waarschijnlijk door de revolutie.

Ik ben wel blij dat ik voor dit boek de novella heb gelezen, daardoor kende ik Winter en haar verleden al. De gebeurtenissen van de novella worden wel besproken in Winter alleen met veel minder details. De novella is dus niet nodig om de serie te lezen, maar het maakt het verhaal er wel interessanter op.

Dit boek, deze boekenserie gaat over zoveel meer dan alleen maar sprookjes. Het gaat over oneerlijkheid, vooroordelen, eerste liefde, vriendschap, mental health, strategie, zelf liefde, vrijheid, vertrouwen opbouwen, samenwerken, machtspositie en leiderschap.

Ik vind het ook best wel heel knap van Marissa Meyer dat ze al deze thema’s in haar boek heeft weten te verwerken en tegelijkertijd vanuit zoveel verschillende perspectieven weet te schrijven, waarvan elk personage een eigen stem heeft, met goede en slechte eigenschappen en interesses.

De personages zijn ook de eigenlijk reden dat ik deze serie zo leuk vind. Ik ben echt dol op deze personage. Ik ga ze nog missen. Allemaal hebben ze iets liefs, dappers. Je leert ze allemaal kennen en je ziet hoe ze zich ontwikkelen, maar toch ook hun eigen persoonlijkheid en verlangens weten te behouden.

Alle personage ontmoeten elkaar ook in dit boek en hoe hun banden door dit boek heen versterken. Ik weet niet eens welke vriendschap ik nu het leukst vind. Scarlet en Winter vormen een leuk paar, ze zijn echt elkaar tegenpolen. Maar Iko en Cinder zijn ook fantastisch, ze hebben samen ook al zoveel mee gemaakt. Wat ook de reden is dat ik Winter en Jacin zo leuk vind samen, ze hebben al een band met elkaar sinds hun jeugd. Kai en Cinder zijn ook zo leuk, ze komen uit twee totaal verschillende werelden en weten de verschillen van elkaar te waarderen. O, en Cress en Thorne, hun relatie is ook zo leuk. Of die van Scarlet en Wolf, die is in dit boek zoveel dieper geworden. Ik ben nu echt de fangirl aan het uithangen.

Wat deze serie ook zo goed maakt, is dat de personages herkenbaar zijn. Je kunt eigenschappen van jezelf in hen terug herkennen. Het is daardoor ook heel moeilijk om te zeggen wie nu mijn favoriete personage is. Ze hebben allemaal wel iets.
Zelfs Levana, ook al is ze verschrikkelijk en een echte tiran. Maar ze is ook een goede schurk. Alleen al het begrip dat ze heeft gekregen in de novella is in dit boek al kwijt geraakt.

In dit boek leer je ook meer over Luna. Het hele verhaal speelt zich ook af op Luna. Je komt veel meer te weten over de gaves van de Lunaren, die ik eigenlijk maar niks vind, en wat voor impact dat kan hebben als je het niet gebruikt. Je krijgt ook een beter beeld van de samenleving daar en dit boek gaat ook dieper in op de wolfsoldaten, wat een van de elementen was die ik haatte.

Dit boek is zeker een aanrader. Ik voel me nu nog steeds helemaal enthousiast worden door er alleen maar aan te denken.