Het boek is als een dieselmotor.

Christoffer Carlsson geboren in 1986 te Halmstad, Zweden. Hij studeerde criminologie aan de universiteit van Stockholm, waar hij nu ook woont. Hij heeft de prijs gewonnen in 2013 van beste misdaadroman bij de Svenska Deckarakademin, de winnende titel was de Onzichtbare man uit Salem.

In november 1994 brand in Marbäck een huis af. Edvard Christensson wordt bewusteloos teruggevonden en zijn vriendin Lovisa blijkt vermoord te zijn.
De politie vermoedt dat de twee een ruzie hadden die uit de hand gelopen is, en Lovisa daarbij gedood werd. Edvard wordt dan ook onmiddellijk als dader aangeduid.
In zweden is marbäck een klein dorpje waar iedereen, iedereen kent en door de daden van Edvard keert de gemeenschap zich tegen zijn familie. Edvards neef Isak die nog jong is wanneer de gebeurtenissen gebeuren vreest dat hij even slecht is als zijn oom en opa.
Wanneer tien jaar later Vidar, hij werkte als jonge politieagent mee aan het onderzoek tegen Edvard. Hij denkt nog vaak aan de zaak terug en wanneer hij opnieuw contact heeft met Isak heeft hij toch zijn twijfels over de zaak.
Wanneer Isak plotseling verdwijnt komt Vidar toch nog de waarheid te weten wat er exact gebeurd is op de desbetreffende novembernacht.

“Hij kan de herinnering in zijn vingers voelen, hoe die aangenaam prikken en knetteren bij de gedachte.”


Het voorteken is geen super spannende thriller, waarbij je op het puntje van je stoel gaat zitten. Het verhaal komt traag op gang en het duurt toch wel tot over de helft van het boek dat er wat spanning begint in te komen. We lezen ook in drie verschillende tijdzones namelijk 1994, de tijd van de gebeurtenissen dan gaan we naar 2003 waar Vidar twijfelt over het onderzoek die toentertijd gedaan werd en dan gaan we naar 2015 waar na al die tijd de waarheid aan het licht komt. Dit is hetgeen waar de lezer op wacht, op die ontknoping. Het boek leest dan misschien niet als een trein, je wordt wel nieuwsgierig gehouden om de waarheid te achterhalen.


“Hij hief zijn glas. ‘De onrust is mijn constante metgezel. Sommigen praten erover als een zware hond die je hele tijd bij je hebt, maar ik vind dat zo duister klinken. Ik heb de hele tijd een onzichtbare hond aan mijn zij, maar die is grijs.”
Door mooie beschrijvingen te gebruiken zorgt Carlsson er mede voor dat het boek aangenaam te lezen is.

Mijn conclusie van het boek is dat je er echt moet inkomen, het is zoals een diesel motor, je moet even opwarmen voor er vaart in komt.