Prachtige zinnen in een langzaam maar gedegen verhaal

3,5

Vers water voor de bloemen kocht ik een paar jaar terug voor een vriendin en ik was zo geïntrigeerd dat ik hem later ook voor mezelf kocht. Ondertussen heeft die vriendin hem al lang gelezen, dus het werd hoog tijd dat ik dat ook ging doen ;)

Het boek vertelt het verhaal van Violette Toussaint. Ze is een begraafplaatsbeheerder die ze zomer onder de winter draagt (kleurige kleren onder donkerblauw/grijs/zwart) en tegelijkertijd haar leven vergelijkt met de doden, waarbij ze er zelf het slechtst vanaf komt omdat het ook zielloos is, maar zij nog wel leefde. Ik was direct heel benieuwd naar haar verhaal en hoe ze op die begraafplaats terecht was gekomen.

Daar moet je wel even op wachten. Het verhaal start wel meteen, maar het komt traag op gang. Er zaten in het begin wel direct een aantal hele mooie, rake zinnen in. Dat hield me absoluut gebonden aan het boek, maar het plot sleepte wat. Ook omdat er veel personages geïntroduceerd worden en je best lang nodig hebt om echt de verbanden te kunnen leggen. Het wordt daareoor een boek om je door mee te laten voeren als op een kabbelend beekje ipv een meeslepende stroom.

Dat blijft eigenlijk het hele boek zo. Het mooie daarvan is dat er ruimte en tijd is om dezelfde momenten in de tijd vanuit verschillende perspectieven te vertellen. Personages die je via het verhaal van Violet hebt leren kennen, blijken zo regelmatig verrassende kanten en drijfveren te hebben die mij ook weer bewust maakten van hoe snel je een (voor)oordeel over mensen ontwikkelt als je vanuit één standpunt kijkt.

Niets is zwart-wit en dit boek is uitstekend geslaagd in het vangen daarvan. Daarbij maakt Perrin goed gebruik van verschillende vertelstemmen voor de diverse perspectieven. Dat vond ik heel knap gedaan.

Kortom: een langzaam boek met mooie zinnen en gelaagde personages

"Soms, als we één iemand missen, lijkt het of alles ontvolkt is." (p.7)

"Als we alleen zouden doen wat we moeten doen, dan wordt het leven wel heel triest." (p.28)

"Celia herhaalde: 'Ze hebben niet geleden. Ze zijn in hun slaap overleden.' Ik antwoordde: 'Dat lijden dat gaan wij voor hen doen.'" (p.192)

"Beoordeel de dag niet naar wat je kunt oogsten, maar naar de zaden die je zaait." (p.233)

"'Ieder zijn leven.'
'Nee, het leven van anderen telt ook.'" (p.266)

"Het verleden is het vergif van vandaag. Het verleden herkauwen is steeds een beetje sterven." (p.362)