Parentificatie hartverscheurend goed beschreven

Wanneer de moeder van Elias van een gehandicapt kind bevalt, stort hun gezinsleven ineen. Vader Willem kan niet verkroppen dat er iets mis is met zijn kind en niet van hem houden. Sterker nog, hij wil niets met Johannes te maken hebben en is wreed tegen hem en steeds vaker ook tegen de rest van het gezin. Daar kan moeder dan weer niet tegen en ze is steeds vaker in de war, hangt aan haar oudste zoon en bezit hierin geen enkele gezonde reflectie meer.

Ondertussen volg je Elias van de kleine jongen die hij is tot in zijn tienerjaren. Meer en meer draagt hij de zorg voor Johannes, zijn moeder en later ook zijn vader. Een hartverscheurende dysfunctionele gezinsdynamiek waarvan een kind niet zelfstandig kan loskomen.

Dit boek was zo pijnlijk om te lezen en tegelijkertijd zo sterk en realistisch opgeschreven. Slechts enkele weken geleden las ik Het smelt van Lize Spit, over een sterk vergelijkbaar thema. Van dit boek was ik veel minder onder de indruk. Vandaag heb ik me af zitten vragen waarom dit verhaal me zoveel meer raakt.

Wat ik er sterk aan vind, is het directe, concrete realisme en de pijnlijke waarheid waarmee je als lezer geconfronteerd wordt, zonder dat het te ver uitgesmeerd wordt (zie alleen al het verschil in aantal pagina's). De pijn zit hem juist ook in de eenvoud van de tekst, het weglaten van opsmuk. Daarnaast heeft Valentijn de Heer de woorden waarmee tegen elkaar gesproken wordt uitstekend weten te vangen en de complexiteit van parentificatie eer aan gedaan.

Tot slot vind ik het mooi hoe er gelaagdheid is toegevoegd door mevrouw Eva en haar man een plek te geven in dit verhaal. Dit geeft een extra kleur en maakt het geheel veelzijdiger en dynamischer. Tegelijkertijd wordt nergens de "makkelijke uitweg" gekozen. Er zijn positieve invloeden, maar niets is een eenvoudige oplossing voor alle problemen, ondanks de fervente inspanningen die Elias levert om een dergelijke alles-in-een-oplossing te vinden.

Een goed debuut; ik blijf de auteur zeker volgen!