Als we opgroeien willen we allemaal 'normaal' zijn.

Een boek dat tot het genre young adult behoort spreekt mij normaal gesproken absoluut niet aan, maar ik hoorde zo’n goede verhalen over dit boek dat ik het toch gelezen moest hebben. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan.

Het leuke van dit boek is om een kijkje te kunnen nemen in de innerlijke problemen van opgroeiende pubers en jongvolwassenen. Voor mij als volwassene heeft het zelfs nog een bijdrage in mijn leven kunnen geven, waardoor ik toch met een heel andere blik terug kijk op bijvoorbeeld mijn tijd op de middelbare school. Zelf ben ik nu 36 jaar, kijk wel eens terug op mijn pubertijd en vraag me dan af: al die problemen, ze stelden helemaal niks voor. Ik heb het dan ook nu, achteraf gezien, zo’n verspilling van energie gevonden. Net zoals de hoofdpersonages heb ik mezelf altijd anders dan de rest gevoeld, me zoveel zorgen gemaakt en energie erin gestoken om vooral maar normaal gevonden te worden. En daar hebben deze pubers uit dit boek – en waarschijnlijk gewoon àlle pubers, ook al zal de één dat beter hebben kunnen verbergen dan de ander – mee te maken. De titel van het boek is dan ook heel treffend gekozen. Als we opgroeien hebben we vrijwel allemaal een onzekere periode meegemaakt waarin we geaccepteerd en normaal gevonden wilden worden. Naarmate we ouder worden hebben we geleerd dat we allemaal verschillend zijn en dat daar niks mis mee is.

Enige minpunt vond ik dat ik, naarmate ik verder in het boek kwam, het wel een beetje gehad had met die knipperlichtrelatie.

Verder is het luchtig geschreven. Het lijkt me een echte aanrader voor alle tieners om te lezen. Wellicht dat dit boek het lezen van romans eens wèl populair kan maken, in plaats van al die verplichte, suffe boeken op de leeslijst die zo ver van de belevingswereld van opgroeiende jeugd staan.