Niet eerder een typisch vrouwenroman?

Dit boek kwam ik in de media geregeld tegen. Dat trok uiteraard mijn aandacht, ook vanwege de lovende recensies. Ik vernam zelfs dat het wel eens tot de Nederlandse klassiekers zou kunnen gaan behoren. De schrijver was me tot dusver nog onbekend, maar na het raadplegen van Wikipedia leerde ik dat de schrijver in zijn verleden vaker een boek had geschreven. Het oeuvre is niet zo heel groot, dat verklaart misschien de beperkte bekendheid. Recentelijk ontdekte ik dat Oek de Jong ook schrijft voor een museummagazine.

Dan nu wat ik van het boek vind. Het aantal sterren waarmee ik het beoordeeld heb zegt eigenlijk genoeg. Ik snap werkelijk niet hoe het kan dat mensen zo enthousiast zijn over dit boek. Mis ik iets? Of is het gewoon een kwestie van persoonlijke smaak?

Het onderwerp sprak me aan. Normaal gezien ben ik wel te vinden voor een psychologische roman. Iedereen maakt in zijn leven dingen mee die bepalend kunnen zijn voor je toekomst en die na lang kunnen werken. Ik zag het daarom wel zitten om een kijkje te nemen in het leven van iemand die door een gebeurtenis in het verleden daar zijn hele leven de gevolgen van blijft ondervinden. En daarbij wil ik me helemaal in de gevoelens van het personage onder kunnen dompelen om me mee te kunnen laten sleuren door een achtbaan aan emoties. Maar het raakt me dus totaal niet. Ik denk dat dit vooral komt omdat ik moeite heb met de schrijfstijl. Ik ervaar een te grote afstand tussen de beleving van Maris en mijzelf. Alle gevoelens zijn zo theoretisch beschreven. Het is hetzelfde als zeggen dat iemand boos wordt, maar het literair niet zo te verpakken dat je je in kunt leven in die boosheid. Daarnaast valt de schrijver teveel in de herhaling. Op een gegeven moment is het me duidelijk dat er veel mensen nogal boers waren, om een simpel voorbeeld te noemen.

Daarnaast wordt er ook in de gevoelswereld van Fran gedoken, zij kampt dan weer met andere problemen uit haar eigen verleden. Het innerlijk van beide kinderen wordt daarnaast ook uitvoerig besproken. Maar voegt dat allemaal iets toe aan het verhaal rondom Maris? Nee, eigenlijk niet. Ik vind het overbodige ballast dat ten kostte gaat aan daar waar het in dit boek echt om gaat. Als die ruimte gebruikt werd om dieper in de gevoelens van Maris te duiken had het een veel beter boek geworden.

Daarnaast vind ik het verhaal teveel de nadruk hebben liggen op het slechte huwelijk, zo’n onderwerp wat bij een typisch vrouwenroman zou kunnen passen. Met alom vertegenwoordigde clichés. Zoals de man die overweegt met jongere vrouwen vreemd te gaan en de chagrijnige, getrouwde, jaloerse vrouw met een laag zelfbeeld. Het boek deed me een beetje denken aan de verhalen van Liane Moriarty.

Er passeren ook tenenkrommende scènes waarbij ik geregeld mijn wenkbrauwen opgetrokken moet hebben, zo ongeloofwaardig leken ze mij.

Misschien dat ik de kwaliteit ervan niet kan inzien, maar het boek deed mij gewoon niets. Twee sterren dus, meer kan ik er echt niet van maken.