Een literaire Hendrik Groen

Eigenlijk doet dit boek wel wat denken aan Hendrik Groen, die het leven van ouderen in een verzorgingshuis in een dagboek beschrijft. Wat E. Busken met Hendrik Groen gemeen heeft, naast de dagboekvorm en de hoge leeftijd, is het gemopper over de zorg die hem verleend wordt. Met dat verschil dan dat E. Busken maar één dag beschrijft en dan ook nog op een gesloten psychiatrische afdeling van een ziekenhuis.

Een ander verschil met Hendrik Groen is het taalgebruik, wat doorspekt is met ingewikkelde woorden en door een tekort aan komma’s en punten meestal ook een hele lange en onduidelijke zinsopbouw oplevert. Natuurlijk, dit past perfect bij het verstrooide karakter van E. Busken, die ongetwijfeld een zeer intelligent man moet zijn geweest in zijn leven. Maar het doet zo’n afbreuk aan het leesplezier. Ik ben iemand die niet zomaar over woorden die ik niet begrijp heen leest, dus ik moest het lezen geregeld onderbreken met het opzoeken van woorden. En anders was ik wel hele zinnen opnieuw aan het doorspitten om meer duidelijkheid te krijgen hoe de zin nou eigenlijk in elkaar zat.

Het is echt een hele kunst om een dergelijk boek neer te zetten, maar ik heb er geen leesplezier aan beleefd. Zulke boeken, net zoals Peachez, een romance van Ilja Leonard Pfeijffer, voelen toch eerder alsof de schrijver aan het freestylen is geweest en zijn literaire kunsten heeft willen tonen. Voor de lezer vind ik dit niet echt fantastisch uitpakken, maar smaken kunnen uiteraard verschillen.