Vermakelijk surrealistisch

Dit boek ben ik vooral gaan lezen doordat het de Libris Literatuurprijs 2019 gewonnen heeft, ik raak dan altijd een beetje nieuwsgierig en dat zal natuurlijk ook wel een beetje de bedoeling zijn. Verder leerde ik Rob van Essen afgelopen zomer uit de Volkskrant kennen, waarvoor hij in de zomermaanden columns schreef. Dat heeft ook bijgedragen in mijn interesse om dit boek te gaan lezen.

Bij vlagen vond ik het humoristisch, bij vlagen vond ik het bevreemdend. Ik kon het verhaal ook niet zo heel goed in de tijd plaatsen. Gezien de technologische ontwikkelingen had ik het gevoel dat het zich toch wel een paar decennia in de toekomst afspeelde, van de andere kant kon dat dan weer niet bij de leeftijd en het verleden van de hoofdpersoon passen. Het lijkt een beetje surrealistisch daardoor.

Het onderwerp in dit boek is een thematiek die ik wel vaker aan heb getroffen in boeken die ik tot nu toe gelezen heb. Het personage waar het om gaat heeft niet veel van zijn leven kunnen maken en lijkt zijn leven geofferd te hebben om een goede zoon te kunnen zijn. Hij weet eigenlijk niet goed waarom, maar hij bezoekt 20 jaar lang steevast zijn dementerende moeder om waarschijnlijk voor zichzelf een goed gevoel te hebben. Daarnaast maakt hij nog het een en ander mee en komt tot de conclusie dat ook anderen bepalend zijn geweest op zijn levensverloop.

Het verhaal zelf vond ik erg rommelig, het leek alle kanten uit te vliegen. Maar wellicht komt het ook omdat ik dit boek af en toe aan de kant heb gelegd.

Ik vond het op zich vrij vermakelijk om te lezen, maar het heeft niet echt indruk op me gemaakt. Dat deed een boek zoals Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer op mij dan weer wel, maar die greep helaas - en verwonderlijk genoeg- , naast de Libris Literatuurprijs.