Intuïtieve gave.

Ik mocht dit boek lezen met de boekenreizigers leesclub.

Let wel dit is een tweede deel welke zelfstandig te lezen is.

De cover heeft een soort dambord waar een vrouwpersoon met een nachthemd in een onderdanige houding knielt. De titel maakt mij nieuwsgierig wie deze laatste zeven zullen zijn, de subtitel gaat de uitdaging meer dan aan.

Het verhaal is opgebouwd uit een proloog, de dagen van 0 tot 7 van de week en een epiloog. Elke dag heeft een apart afgerond hoofdstuk.

In het verhaal gaan we verder met het leven van Maud; een zeer gepassioneerde mortuarium medewerkster die zichzelf ten dienste stelt van de dode en indien gewenst antwoorden zoekt voor ze. Naast Maud maken we kennis met Pieter; een politieagent die de hulp van Maud hard nodig heeft.

Annerieke neemt je vanaf bladzijde 1 meteen mee in het verhaal. Haar gedegen vakkennis en locatie beschrijvingen, maken juist dat deze beeldende manier van schrijven je meteen in het boek trekt. Daarbij wordt de kennis van vogels zo goed in het verhaal verweven dat je hier de symboliek goed kan toepassen. Hoewel het lijkt of het verhaal voortkabbelt, is opletten geboden zodat je naarmate het einde nadert en alles sneller gaat, je het nog goed kan volgen.
Doordat we Maud vanuit ‘De Sluipwesp’ kennen, wordt de verdieping in haar personage voldoende voortgezet in dit verhaal.

Het is een verhaal die soms wel wat voorspelbaar is, er is een item die mij ongeloofwaardig overkomt en er zijn een paar item niet goed worden uitgewerkt en je als lezer met vraagtekens achter blijft. De cliffhanger aan het einde maakt dat ik toch voor een deel 3 wil gaan. Als lezer wordt je nieuwsgierig hoe de onafgemaakte plotwendingen uitgewerkt gaan worden.

Het is een gemakkelijk leesbaar boek, die je tussendoor kunt lezen.