Een flamboyant levensverhaal

Zomer 1940, de 19-jarige naïeve Vivian Morris wordt weggestuurd door haar koude en afstandelijke ouders om bij haar tante Peg in New York te gaan leven.
Tante Peg bezit een klein theater met kleine voorstellingen opgeluisterd door showgirls.
Hier komt Vivian in aanraking met de flamboyante en roerige wereld van acteurs, showgirls en de theatermensen backstage. Ze draait mee in het wereldje als kostuumnaaister.

“Ik was nog zo’n ongestructureerd wezen, zo onzeker, dat ik voortdurend steun bij iemand anders zocht; mezelf voortduren vastklampte aan de charme van iemand anders.”

Na een schandaal duurt het jaren voordat Vivian zichzelf weer vindt.
De bijna 90-jarige Vivian vertelt haar levensverhaal in een brief aan de verder nog onbekende Angela als reactie op diens vraag wat Vivian voor haar vader heeft betekend.

“Na een zekere leeftijd lopen we allemaal op deze wereld rond in een lichaam dat bestaat uit geheimen, schaamte, verdriet en oude, niet-geheelde wonden. Deze pijn knaagt aan en verminkt onze harten, maar toch gaan we door.”


Het verhaal komt wat langzaam op gang, maar door de prettige schrijfstijl blijf je toch doorlezen. En als je even doorzet word je meegesleurd in het roerige en interessante leven van Vivian en laat het je niet meer los. Maar of je nou al die details in een brief naar een onbekende zou schrijven blijft dan toch wel een vraagteken. De zwaardere onderwerpen worden er moeiteloos doorheen verweven.
Een prachtige reis door de theaterwereld die op zichzelf al filmwaardig is, door de roerige oorlogsjaren, de zoektocht van Vivian naar en het vinden van zichzelf volgend.
Een mooie roman dat zeker nog een extra slotapplaus verdient.