Op glad ijs

“Om door spiegels te gaan moet je jezelf onder ogen durven te komen. Je moet lef hebben, weet je, om jezelf recht in de poppetjes van je ogen te kunnen kijken, jezelf te zien zoals je bent, in je eigen spiegelbeeld duiken.”

De wereld is niet opgedeeld in continenten, maar in zwevende arken. En op de ark Anime leeft Ophelia, een rustige, teruggetrokken jongedame. Haar wereld verandert plotsklaps als ze wordt uitgehuwelijkt aan Thorn en zich moet gaan vestigen op de koude ark Pool.
Maar daar is niet alles wat het lijkt en ze gaat op zoek naar de geheimen en intriges die om haar heen rondsluipen.

Wat een mooie en wonderlijke wereld weet Christelle Dabos neer te zetten. Soms is het wat lastig voor een beeldlezer om een beeld te vormen, maar toch weet de auteur je mee te nemen tussen de arken, windgangen en spiegels en hun flamboyante en aparte bewoners. Om al die personages hun eigen karakteristieke uiterlijk te geven, neemt ze zeker ook de tijd. Maar juist die vele herhalingen van het omschrijven halen je ook weer uit het verhaal. Op een gegeven moment weet je echt wel hoe de personages er uitzien en mis je verdieping van de personages. De verhaallijn wordt er door ondergesneeuwd, waardoor het lastiger wordt om in de gedachtes en gevoelens van Ophelia mee te gaan. Door de worldbuilding blijft het verhaal boeien en dat is dus maar goed ook, want het verhaal zelf komt heel langzaam op gang en doet in het begin ook wat kinderlijk aan. Zodra de ark Pool in zicht komt, komen ook de geheimen en intriges om de hoek loeren en begint het verhaal wat meer te lopen.
Ophelia is op het eerste gezicht eigenlijk maar een saaie, stille meid, maar heel diep vanbinnen ook een kleine rebel. Zodra haar leefomgeving verandert, merk je in haar ook kleine veranderingen. Ze zijn nog minimaal, maar hopelijk komt ze in de volgende delen helemaal tot haar recht.
Het blijft allemaal wat oppervlakkig, maar toch blijft deze wereld je fascineren. Hopelijk komt het verhaal met zijn kleurrijke personages veel beter naar voren in de volgende delen, maar het plotselinge einde nodigt mij daar echter niet echt toe uit.