Ok maar niet wauw

Voor de World of Thrillers Boekenclub 2025 las ik Honderd dagen van Emilie Schepp. Ik las van haar al eerder het 1e boek in de Jana Barzelius-reeks, maar dat vond ik maar niks. Dus ik was op voorhand al wel wat terughoudend bij dit nieuwe boek.

Maia Bohm is net verhuisd. Ze is door haar scheiding noodgedwongen weer bij haar moeder gaan wonen met haar kinderen. Haar zoon Tim moet een nieuw hart krijgen en ligt in het ziekenhuis in Motala. Ze begint ook aan een nieuwe job op het plaatselijke politiebureau. Daar moet ze direct aan de bak als Johan Sundin in kritieke toestand bij hem thuis wordt aangetroffen. Hij werd neergeschoten. Zijn vrouw Amanda verdween exact één jaar geleden en werd nooit teruggevonden. Om de dader van de schietpartij op Johan te vinden, moeten Maia en haar collega Greg in de zaak rond Amanda duiken. Ondertussen tikt de klok ook steeds meer voor Tim, en moet Maia er niet alleen zijn voor hem en haar gezin, maar moet ze ook nog eens deze zaak proberen op te lossen.

De cover vond ik prachtig. Hoewel het niet mijn favoriete schrijfster is, zou ik dit boek wel oppakken in de winkel op basis van de cover.

Door de spannende proloog word je direct in het verhaal gegooid.
Het plot op zich zat goed in elkaar maar het verhaal mocht zeker wat meer vaart hebben. Het duurde tot p. 300 vooraleer Maia onder tijdsdruk kwam te staan. Dit had best wat eerder gemogen. Het verhaal kabbelde en kabbelde maar ik zat nooit echt op het puntje van mijn stoel. Een pluspunt voor mij waren wel de korte hoofdstukken. Daardoor leest het boek wel heel vlot.
En het einde...dat had ik echt niet verwacht. En ik heb een traantje weggepinkt.

Je krijgt al meteen vrij veel info over Maia, over haar kinderen en over de moeilijke relatie tussen haar en haar moeder.
Ook haar collega Greg wordt uitgewerkt: als homo worstelt hij met zichzelf.
De uitwerking van de personages en de verhaallijnen rond hun privéleven laten mij vermoeden dat hier wel nog een (aantal) vervolg(en) zal/zullen op volgen.

Dit boek is niet alleen een thriller maar heeft ook een maatschappelijke laag. Maia's zoon moet nl. dringend een donorhart krijgen. Je wordt als lezer telkens meegesleept tussen hoop en wanhoop. Zal er op tijd een hart worden gevonden? En zo ja, zal Tims lichaam dit hart dan accepteren? Hoe ga je ermee om als je kind misschien gaat sterven? Maar misschien ook weer een gewoon leven zal kunnen leiden? Mag je hopen, of doe je dat beter niet? Dit vond ik wel een goed uitgewerkt deel van het boek. Hier heb ik - denk ik - meer van genoten dan van het thrilleraspect.

Ik zei het in het begin al: Schepp is niet mijn favoriete Scandi-auteur. Ook deze reeks zal ik niet verder opnemen. Ik vond het een goede thriller, maar ik had zeker geen wauw-gevoel.