Herkenbaar, broos

Twee jaar na het overlijden van haar man, liefde Jean heeft Carolien Spaans dit boek geschreven, een debuut, je leest het eigenlijk als een dagboek maar zonder datums. Als jezelf iemand hebt verloren zoals ik, zijn de woorden zo herkenbaar, het gevoel zo dichtbij.

*Carolien en Jean zijn voor elkaar gemaakt, Carolien perfectionistisch, zoekend in het leven en Jean chaotisch en de rust zelf, een combinatie van water en vuur, zonder dat het water het vuur blust. Ze krijgen een zoontje, hun leven loopt op wieltjes. Totdat Jean gaat skiën met vrienden en Carolien een telefoon krijgt die alles van het één moment op het ander wegblaast. Jean is verongelukt en op slag overleden. Er komt een voor Jean en een na Jean. Daar zit ze in haar bubbel van rouw en pijn en wat met het "na Jean"....

Wat een eerlijk, rauw geschreven boek, zo realistisch, de auteur draait hier geen doekjes om het woord "rouw", "gemis" en "pijn". Verdriet wordt verwoord in korte broze zinnen. Haar sarcasme en haar zelfspot lopen doorheen het verhaal, wat het geheel een humoristische tint geeft, waar ik echt wel van genoot of wat tevens voor mij dan zeer herkenbaar is.

"Ik voel me een buitenstaander die kijkt naar wat er gebeurt, terwijl ik vanbinnen langzaam openscheur"

Deze zin zegt veel over rouw en kroop direct onder mijn huid. Wat een debuut, wat een titel!