Auteur brengt het verhaal dicht tot bij de lezer!

Bianca Boer (1976) woont in Rotterdam-Noord met haar man en dochter, ze is schrijfer en dichter. Eerder schreef Bianca een verhalenbundel en een dichtbundel, draaidagen is haar romandebuut. Een debuut met vele thema’s familie, dementie en oorlogstrauma passeren de revue en dit in een unieke setting.

*Judith’s oma ook nini genoemd heeft de Holocaust overleefd, als Judith op een zijsprong staat in haar leven en de universiteit de rug toedraait, gaat ze terug inwonen bij Nini. Nini 92-jaar is op de sukkel en begint het heden te vergissen met het verleden. Als Judith de kans krijgt om te figureren in een oorlogsfilm pakt ze die met beide handen aan. Terwijl ze figureert probeert ze Nini haar trauma beter te begrijpen, kan de fictie haar dichter tot Nini brengen en begrijpen wat het trauma te weeg heeft gebracht?

Het verhaal wordt verteld naar Nini toe, de ik-perspectief (Judith) gebruikt veel zinnen naar Nini toe wat het verhaal dan weer dichter naar de lezer brengt en de generatiekloof en de vele vragen van Judith begrijpt. Doorheen het boek springt de auteur van heden naar verleden zonder dat het moeilijk wordt voor de lezer, kort zinnen wisselen zich af met lang zinnen. Toch was een lange aanloop voor ik als lezer echt in het verhaal zat. De frustratie van het hoofdpersonage naar Nini toe komt duidelijk naar voren, door de eerlijke en onverbloemde schrijfwijze. Realiteit en fictie beginnen elkaar gedurende deze roman te overlappen, een zeer uniek gegeven en inventief gevonden door de auteur. Toch kon het boek me niet constant boeien, daarom denk ik dat dit boek niet voor een breed publiek is, ergens verloor de auteur mij gedurende de vele delen achter de schermen van de film.