Een uniek verhaal

Bobby Palmer vond zijn inspiratie door schrijvers als Max Porter en Patrick Ness, beide auteurs hebben verhalen geschreven waar verdriet centraal staat. De auteur wou hetzelfde doen, maar wou deze realistische emoties verweven met een cartoonachtig element. Dit is de auteur zeker gelukt, waar rouw, verdriet en gemis aan elkaar wordt geschakeld, loopt doorheen het verhaal een soort luchtigheid. Toch helt deze luchtigheid soms over, tijdens sommige momenten voelt rouw en verdriet heel onrealistisch aan.

*Isaac staat op een brug, twijfelt…springen of niet. Hij schreeuwt het uit van machteloosheid of is het een schreeuw van angst? Dan hoort hij een schreeuw terug, een schreeuw waar ieder ander mens van zou vluchten. Isaac heeft niets meer te verliezen, hij rent tot de open plek. Op deze perfecte cirkel vol licht vindt Isaac een ei, voor het eerst sinds lange tijd voelt Isaac iets meer dan wanhoop.

De auteur weet een origineel verhaal neer te zetten met heel wat moeilijke thema’s. Bij de start leest het verhaal wat stroef en blijkt de pen zeer gedetailleerd te schrijven. Toch eens het plot wat verder vordert en de herinneringen van Isaac worden aangestipt, krijg je met momenten warme en liefdevolle herinneringen te lezen.

Voor de liefhebbers van beeldspraak, wondermooie vergelijkingen en metaforen is Isaac & Egg een pareltje. Kleuren worden haast poëtisch beschreven en de pen van Palmer is bewonderingswaardig en zit vol potentieel.
‘Isaac wil het liefst helemaal niets voelen als een soort kwal. Maar hij voelt juist alles, als een oceaan met nergens land in zicht.’

Soms mis je als lezer de realiteit en wanneer de spanning op het einde wordt opgebouwd zakte het verhaal voor mij (persoonlijk) even weg. Toch kan je op zijn minst zeggen: een uniek plot!