verdriet, sarcasme en humor hand in hand

Wat een boek, het heeft me zo aangegrepen, Carlo Groot (1972) heeft hier een IVF relaas gedaan als man, een man die eigenlijk eerst geen kinderwens had, over verlies van een kind en rouw.


*Carlo leert de mooi Lisette kennen, ze trouwen omdat Carlo denkt dat hij de kinderwens van Lisette even op de achtergrond kan laten verdwijnen. Maar als hij ziet hoe groot die wens is, gaat hij overstag. Na een tijd merken ze dat Lisette niet op de natuurlijke manier zwanger kan worden en springen ze samen op een roetsjbaan van IVF, hormonen en wachten op een klein wonder.


Carlo Groot vertelt op een mooie manier zijn weg doorheen de kinderwens, gevoelens worden verteld maar met een zekere sarcasme en humor. Wat maakt dat het zeer realistisch wordt en als lezer kan je niet anders dan meevoelen, meevoelen met het verdriet en de pijn. Vooral in het begin van het verhaal kan je als lezer vanop de zijlijn meekijken maar hoe verder je leest hoe meer het je raakt, hoe meer dat de humor ook op de achtergrond verdwijnt. Maar ook zijn werkleven passeert de revue, hoe hou je je recht in een wereld die verder draait, als jezelf met een hoop verdriet zit. Hoe vier je kerst en begeef je je onder familie en vrienden als je afscheid hebt moeten nemen van je kind. Izar kan je geen juweeltje noemen of een prachtboek maar de keiharde realiteit.