Lezersrecensie
Een veilige plek?
In juni 2023 verscheen Het lege huis, het eerste deel in een nieuwe serie rond de hoofdpersonage Lydia Winther, ook wel Sneeuw genoemd. Nu is het tweede deel, Een veilige plek, verschenen. Unni Lindell, de Noorse queen of crime, woont en werkt in Oslo. Ze heeft voor haar boeken al meerdere prijzen ontvangen en ook ik heb genoten van het eerste deel. Mijn recensie kan je vinden op www.boekencast.nl
Voor degenen die het eerste deel niet hebben gelezen, Een veilige plek schijnt een los te lezen deel te zijn, maar dat ga ik ervaren. Eventuele spoilers in mijn recensie zijn op eigen risico.
Het boek vertelt het verhaal van een vermissingszaak waar ‘Sneeuw’ aan werkt, wanneer ze gevraagd wordt om op het hoofdkantoor van de politie in Oslo aan een zaak van een vermoorde vrouw in een safehouse te komen werken. Vanwege onderbezetting tijdens de zomervakantie is niemand te vinden die deze zaak kan oppakken. Wanneer Sneeuw in deze zaak duikt blijkt er mogelijk verbinding te zijn met de vermissingszaak waar ze eerder aan werkte. Het safehouse ligt op een mooie, rustige plek. Een plek waar het lijkt alsof je daar echt tot rust kan komen, maar zou de schijn bedriegen? Zijn de camera’s er om de vrouwen te beschermen of om ze in de gaten te houden? Waarom zijn bepaalde ruimtes afgesloten? Waarom mogen de vrouwen alleen bij de aardbeienbedden in de tuin komen en niet overal? Dat mag je zelf gaan ontdekken.
Het boek bestaat uit vier delen. Het boek begint met een hoofdstuk, dat volledig cursief gedrukt is. Dit is een van de verhaallijnen in het boek. Daarna volgt het relaas van een therapiesessie van Sneeuw waarin zij haar verhaal doet.
‘Nadat ze vorig jaar die afschuwelijke zaak had opgelost, had ze voldoening, trots en vreugde gevoeld.’
Sneeuw moest terug naar het politiebureau in het centrum van de stad. En alles om haar heen stortte in.’
Ik vond dat goed gevonden, je hebt dan weer helder wie Sneeuw was en brengt de herinneringen aan het eerste deel van de serie weer naar boven.
Net als in Het lege huis zijn ook hier weer verschillende verhaallijnen die zorgvuldig worden opgebouwd. In eerste instantie lijken ze weinig met elkaar gemeen te hebben, maar in de loop van het verhaal komen ze allemaal weer samen. Ik vind dat knap gedaan.
De afsluiting van het verhaal is weer een cursief gedrukt hoofdstuk dat de plot onthult. Het leuke is dat ook het kistje dat in het eerste hoofdstuk een belangrijke rol lijkt te spelen pas weer terug komt in dat laatste hoofdstuk. Ik was het kistje al bijna weer vergeten. Voor mij getuigt dit van een goed doordachte opbouw van het plot.
De schrijfstijl is heel beeldend en meeslepend, waardoor het makkelijk wegleest. De spanning zorgt ervoor dat je het boek moeilijk weg kan leggen. Het is ook leuk om Sneeuw weer wat beter te leren kennen. Wat dat betreft is het leuk om het eerste deel wel te hebben gelezen. Ik hoop dat er snel een volgend deel in deze serie volgt en geef nu 4 sterren voor het lekker spannende en verrassende boek.
Voor degenen die het eerste deel niet hebben gelezen, Een veilige plek schijnt een los te lezen deel te zijn, maar dat ga ik ervaren. Eventuele spoilers in mijn recensie zijn op eigen risico.
Het boek vertelt het verhaal van een vermissingszaak waar ‘Sneeuw’ aan werkt, wanneer ze gevraagd wordt om op het hoofdkantoor van de politie in Oslo aan een zaak van een vermoorde vrouw in een safehouse te komen werken. Vanwege onderbezetting tijdens de zomervakantie is niemand te vinden die deze zaak kan oppakken. Wanneer Sneeuw in deze zaak duikt blijkt er mogelijk verbinding te zijn met de vermissingszaak waar ze eerder aan werkte. Het safehouse ligt op een mooie, rustige plek. Een plek waar het lijkt alsof je daar echt tot rust kan komen, maar zou de schijn bedriegen? Zijn de camera’s er om de vrouwen te beschermen of om ze in de gaten te houden? Waarom zijn bepaalde ruimtes afgesloten? Waarom mogen de vrouwen alleen bij de aardbeienbedden in de tuin komen en niet overal? Dat mag je zelf gaan ontdekken.
Het boek bestaat uit vier delen. Het boek begint met een hoofdstuk, dat volledig cursief gedrukt is. Dit is een van de verhaallijnen in het boek. Daarna volgt het relaas van een therapiesessie van Sneeuw waarin zij haar verhaal doet.
‘Nadat ze vorig jaar die afschuwelijke zaak had opgelost, had ze voldoening, trots en vreugde gevoeld.’
Sneeuw moest terug naar het politiebureau in het centrum van de stad. En alles om haar heen stortte in.’
Ik vond dat goed gevonden, je hebt dan weer helder wie Sneeuw was en brengt de herinneringen aan het eerste deel van de serie weer naar boven.
Net als in Het lege huis zijn ook hier weer verschillende verhaallijnen die zorgvuldig worden opgebouwd. In eerste instantie lijken ze weinig met elkaar gemeen te hebben, maar in de loop van het verhaal komen ze allemaal weer samen. Ik vind dat knap gedaan.
De afsluiting van het verhaal is weer een cursief gedrukt hoofdstuk dat de plot onthult. Het leuke is dat ook het kistje dat in het eerste hoofdstuk een belangrijke rol lijkt te spelen pas weer terug komt in dat laatste hoofdstuk. Ik was het kistje al bijna weer vergeten. Voor mij getuigt dit van een goed doordachte opbouw van het plot.
De schrijfstijl is heel beeldend en meeslepend, waardoor het makkelijk wegleest. De spanning zorgt ervoor dat je het boek moeilijk weg kan leggen. Het is ook leuk om Sneeuw weer wat beter te leren kennen. Wat dat betreft is het leuk om het eerste deel wel te hebben gelezen. Ik hoop dat er snel een volgend deel in deze serie volgt en geef nu 4 sterren voor het lekker spannende en verrassende boek.
1
Reageer op deze recensie
