Als alles is gezegd, wordt het stil.

Voor Harper Collins mocht ik dit boek lezen en recenseren.

Het boek is geschreven vanuit de 84-jarige Maurice Hannigan. Een echte Ierse boer die nog 5 maal het glas heft op de mensen die in zijn leven op verschillende manieren belangrijk voor hem zijn geweest. Hij heft deze glazen aan de bar van het hotel waar vroeger zijn grootste vijanden woonden en werkten.

1 glas wordt geheven op zijn broer Tony die hem heeft gemaakt tot wie hij is. Tegen grote broer Tony heeft hij altijd opgekeken. Maurice denkt nog vaak aan hem terug.
1 glas op zijn dochter Molly, die hij maar 15 minuten heeft mogen zien. Na het overlijden van Molly gaat hij samen met zijn vrouw door een moeilijke tijd, maar als ze elk op hun eigen manier het verdriet een plekje hebben gegeven gaan ze door met leven.
1 glas op zijn schoonzus Nolleen. Zij is opgenomen in een tehuis en heeft een psychische aandoening. Op de een of andere manier kon Maurice geen kwaad bij haar doen.
1 glas op Kevin. Zijn zoon waarvoor hij niet de vader is geweest die hij wilde zijn. Inmiddels is hij heel trots op zijn zoon die met zijn gezin in Amerika woont en journalist is geworden.
En tot slot nog 1 glas op Sadie, zijn lieve vrouw die hem 2 jaar geleden is ontvallen. De vrouw die de wereld een stuk leuker voor hem maakte. Zij was meer dan zijn vrouw alleen.

Het eerste hoofdstuk van het boek vond ik wat onduidelijk. Het boek is in de ik-vorm is geschreven en het verhaal wordt verteld aan, naar later blijkt, zijn zoon Kevin. Dit was voor mij niet meteen duidelijk en daarom vond ik het begin wat rommelig. Maar vanaf het tweede hoofdstuk is dat over. De schrijfster heeft een fijne stijl van schrijven en door haar manier van schrijven kun je je er een goede voorstelling van maken hoe Maurice vroeger was en hoe hij op het laatst is. Aan de hand van de glazen wordt zijn leven beschreven. Op het eerste hoofdstuk na heb ik enorm genoten van dit boek en ik heb Maurice in mijn hart gesloten.