Eerste kennismaking met Stefánsson

Een 10-jarig IJslands jongetje spendeert in de jaren ‘70 een zomer in Noorwegen, bij zijn grootouders en zus. Het vliegtuig nemen is een heus avontuur, het warme weer in Noorwegen een hele belevenis. Met de jongen reizen zijn fictieve helden Tarzan en Lichtvoet mee. Opa wordt zijn bondgenoot, want op zijn afwezige, zonnende zus moet hij niet rekenen.

Ik was al erg lang benieuwd naar het werk van Stefánsson. Een tijd geleden nam ik dit boek al eens op, maar dat bleek toen een valse start te zijn. Het greep me niet en ik legde het weg. Omdat ik het alle kansen wilde geven, besloot ik het later nog eens te proberen. En zo kwam het dat ik laatst opnieuw in dit boek dook.

Helaas, ook deze tweede poging bleek niet zo’n succes te zijn. Ik heb het boek uitgelezen, omdat ik vond dat ik dat moest doen - Stefánsson heeft een goede naam, een jongetje dat op avontuur gaat vind ik een interessant startpunt en het boek telt slechts 216 pagina’s. Toch was het een worsteling.

Je volgt als lezer het jongetje tijdens zijn reis naar Noorwegen en de zomer die hij er doorbrengt. Hij ziet voor het eerst een man in een korte broek (stel je voor!), maakt nieuwe vrienden, fantaseert over hoe hij zijn leeftijdsgenoten thuis zal verbazen met zijn verhalen, vraagt raad aan zijn kompanen Tarzan en Lichtvoet, haalt kattenkwaad uit, schept een band met zijn opa. Dertig jaar later kijkt hij op die zomer terug. Hij denkt na over wat tijd betekent, hoe die verstrijkt en genadeloos kan zijn. Hoe de tijd eerst opa en later oma wegplukte.

Het is een boek waarin regelmatig iets van humor en heel wat kinderlijke fantasie schuilt. Je volgt namelijk de gedachtegang van een 10-jarige. Meestal vind ik het fijn om in zo’n jong hoofdje te mogen meereizen, maar deze keer was het verhaal voor mij te weinig concreet om ervan te kunnen genieten.