Wantrouwen wordt vertrouwen

Meisje zonder verleden is de veertiende thriller van Michael Robotham, auteur en journalist. Het is het eerste deel in een nieuwe serie met een psycholoog in de hoofdrol. In eerdere series had Joe O’Loughlin de hoofdrol. Nu is deze weggelegd voor Cyrus Haven, forensisch psycholoog in deeltijd voor de politie.

Cyrus heeft een behoorlijk traumatisch verleden, evenals de andere hoofdpersoon Evie Cormac. Cyrus wordt gevraagd om een psychologisch onderzoek bij Evie te doen. Dit moet gebeuren, omdat zij volgens haar eigen zeggen achttien jaar is en weg wil uit Langford Hall, een beveiligde jeugdinrichting. Hier heeft ze de laatste zes jaar doorgebracht.
Kan Evie Langford Hall, wel verlaten en is zij in staat om een toekomst op te bouwen? Op Langford Hall laat Evie niet veel los aan Cyrus, maar toch weet hij een gevoelige snaar bij haar te raken. Haar onverschilligheid, agressiviteit en eenzaamheid raken Cyrus.
“Ik kan niet voorkomen dat ze in mijn eten spugen of er snotjes in knippen, maar dat gebeurt tegenwoordig niet zo vaak meer, omdat ze bijna allemaal bang voor me zijn. De meeste personeelsleden houden afstand, vooral mevrouw Porter, die me ‘dat duivelskind’ noemt.”
Door zijn part-time werk voor de politie wordt Cyrus ook gevraagd om een dader profiel bij een moordonderzoek op te stellen. Hierdoor raakt zijn leven en dat van Evie in een stroomversnelling. Zij raken beiden verstrikt in het onderzoek naar de moord op Jodie Sheehan, een jonge kunstschaatster.

De verschillende verhaallijnen vloeien mooi in elkaar over, maar het verhaal komt langzaam op gang. Dat dit nodig is voor de verhaal opbouw, wordt gaandeweg duidelijk. Er is veel aandacht besteedt aan de ‘platonische’ relatie tussen Cyrus en Evie. Je leert de hoofdpersonages goed kennen en gaat met ze meeleven. De werkwijze van een psycholoog komt goed naar voren. Ook de ‘beroepsblindheid’ van de politie is er mooi in verwerkt.
Het plot is niet altijd geloofwaardig. Dit komt eigenlijk door de snelle ontwikkeling die Evie doormaakt als ze eenmaal uit Langford Hall is. Dit doet geen afbreuk aan het verhaal.
Meisje zonder verleden heeft diverse plotwisselingen en een einde dat je doet uitzien naar het volgende deel.
“Zal Evie ooit vrij zijn? Ik ben klaar om een nat pak te halen, Evie Hou vol.”
Het heeft mij niet van mijn nachtrust beroofd, maar wel onbevredigend achter gelaten. Je wilt nu echt weten of het Cyrus ooit nog gaat lukken om Evie te helpen. Want waar Evie bang voor is en wie ze is, blijft nog een verrassing? Door de korte hoofdstukken, die wisselen van perspectief blijf je doorlezen. Boven de hoofdstukken staat vermeld vanuit welk perspectief (Engelengezicht of Cyrus) het verteld wordt.
Met een gedetailleerde schrijfstijl weet Michael Robotham je tot de laatste bladzijde te boeien. Michale Robotham heeft met Meisje zonder Verleden het begin van een mysterieuze, spannende nieuwe reeks geschreven.