Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Volksverhaal

Katrien Baert 04 februari 2020
"De mensen durven opnieuw buiten komen, heb ik de indruk. De schrik zat er goed in. De straten waren leeg van zodra het donker werd. Maar nu Staf Van Eyken in de bak zit, komt er weer wat leven op straat. De mensen voelen zich bevrijd zeker?"

Een boek dat mij al lang triggerde en ik kwam er maar niet toe om het te lezen, tot nu. De proloog staat vol van personages die ik heb opgeschreven om te kunnen volgen. Het verhaal wordt verteld vanuit de personages uit de Pruimelaarstraat en Iedere inwoner is een puzzelstukje, elk heeft zijn eigen verhaal en ieder verhaal draagt bij tot het maken van de puzzel.
Een schokkende gebeurtenis leidt tot nogal wat onrust in de straat.

Staf van Eyken, geboren en getogen in de Pruimelaarstraat nummer 11 te Bonheiden, vermoordde en verkrachtte begin jaren ´70 drie vrouwen in de omgeving van Mechelen. Het leverde hem de bijnaam ´De vampier van Muizen´ en een levenslange gevangenisstraf op. Dit waargebeurde verhaal heeft Louis van Dievel, die zelf op een steenworp afstand van Staf´s huis opgroeide, als kapstok gebruikt om een kleurrijke vertelling te schrijven over het reilen en zeilen van een Vlaamse volksbuurt, gevuld met eenvoudige mensen, van komaf en niet zelden ook van intellect. ´Mensen met een hoek eraf zoals wij dat in Vlaanderen noemen´, aldus Van Dievel zelf (NRC 29/03/07).

Maar het draait in De Pruimelaarstraat niet om Staf van Eyken. Zijn verhaal is eigenlijk slechts een haakje van de kapstok, waaraan het verhaal wordt opgehangen. En dat is het grote pluspunt van het boek, het verlegt de focus naar de levens van de buurtbewoners, die allemaal hun eigenaardigheden blijken te hebben. De verhoudingen in de buurt beginnen te schiften na het lugubere nieuws. De goeie Fons blijkt bij Staf’s stiefvader Pierre Jacobs op zondagmiddag porno te kijken. De eerste verhangt zich uit schaamte, maar zonder het beoogd succes, de tweede combineert veel drank en autorijden met alle gevolgen van dien. Kapelaan Peters ziet alles met lede ogen aan, stotterende René zoekt zijn heil in het duivenmelken, totdat hij iets vreselijks van zijn vrouw Gaby te weten komt. Francine raakt de weg kwijt en Simone valt voor de buurman. En de arme Dokter Van Camp maakt overuren. Een selecte greep uit een bont gezelschap.

Op intieme wijze neemt Van Dievel ons aan de hand mee door zijn geboorteplaats. En hoewel veel van de bewoners als dronkaards, hoerenlopers, roddelaars en overspeligen zijn te beschouwen kweekt zijn verhaal sympathie voor deze eenvoudige, eerlijke mensen. De lezer aanschouwt hun verhaal niet zozeer uit de hoogte, met een wat denigrerende compassie, maar bevindt zich tussen die mensen. Dit bewerkstelligt Van Dievel door ze ieder apart hun verhaal te laten doen. Alle personages krijgen door het hele boek heen een aantal hoofdstukken om vanuit hun perspectief de gebeurtenissen te becommentariëren. En af en toe wordt deze fictie aangevuld met de feiten: krantenberichten over de gebeurtenissen van weleer. In een vermakelijk plat Vlaams dialect rijgen de verschillende observaties en de berichten uit de gazetten zo een verhaal aaneen, uitmondend in een stil makend einde.

Nu is het lastig om een twintigtal karakters in één roman allemaal uit te diepen. Van Dievel heeft –hoewel elke buurtbewoner middels zijn persoonlijke eigenaardigheden onderscheidend is – dan ook niet kunnen voorkomen dat er enige afstand blijft bestaan tot die individuele personages. Maar hij heeft het wel voor elkaar gespeeld om een volksaard uit te diepen, om te spitten en mooi ontleed aan de lezer te presenteren, zodat deze als anonieme kijker zich tussen die mensen, in de Pruimelaarstraat kan begeven. En dat is toch veel leuker dan de Privé?

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Katrien Baert