Lezersrecensie
Over verhalen die nooit verteld zijn
“The village has its own history, its characters, its legends. The characters and legends have long since gone and all that is left are people and events.” Toen ik dit citaat op pagina 109 tegenkwam, kon ik het hier alleen maar mee eens zijn. Er is niets mysterieus aan dit boek, niets buitenaards aan de mensen: het zijn gewone mensen met hun eigen gebreken en sterke kanten, net als jij en ik. Dit is een verhaal over gemiste kansen en moeilijke keuzes, over verhalen die nooit verteld zijn en het moment dat het te laat is om het tij te keren.
Je leert de mensen van het dorp langzaam beter kennen en je voelt je een van hen. Het is indrukwekkend hoe de auteur je kan laten begrijpen hoe elk personage is geworden zoals ze nu zijn. Geen van hen leeft het leven ten volle en velen zijn ellendig en niet erg optimistisch over de toekomst van IJsland. Dit wordt het best geïllustreerd door de zin “We link our well-being too much to our consumption. We link our lives too much to our existence,” in het hoofdstuk When I’m Sixty-four, over een koppel dat uit elkaar is gegroeid. In het hele boek ervaren de personages een gevoel van vallen en opstaan, vaak onbewust, maar voor sommigen leidt dit langzaam tot begrip en acceptatie. Ze hebben allemaal iemand om voor te leven, al is het maar voor de gedeelde herinneringen.
Elk hoofdstuk leest als een cirkel: de eindgedachten zijn hetzelfde als het begin en komen ook terug binnen het hoofdstuk. Alle hoofdstukken kunnen worden gezien als korte verhalen, maar ze voelen als één geheel. Een speciale vermelding voor het eerste hoofdstuk: ik keer steeds weer terug naar dit hoofdstuk om opnieuw in de voetsporen te treden van de verteller die geleid wordt door de mist die vanuit de zee aan land komt.
Het verhaal speelt zich af in Valeyri, een fictief vissersdorpje ten noorden van Reykjavik in IJsland. Via de verhalen van de dorpelingen lezen we ook over Reykjavik en andere plaatsen. Je kunt veel leren over IJsland door dit boek te lezen: van de visserij als grote bron van inkomsten en het drogen van de stokvis op houten rekken tot de Polen die in een flatgebouw aan de rand van de stad wonen en de verschillen tussen Reykjavik en het platteland.
Je leert de mensen van het dorp langzaam beter kennen en je voelt je een van hen. Het is indrukwekkend hoe de auteur je kan laten begrijpen hoe elk personage is geworden zoals ze nu zijn. Geen van hen leeft het leven ten volle en velen zijn ellendig en niet erg optimistisch over de toekomst van IJsland. Dit wordt het best geïllustreerd door de zin “We link our well-being too much to our consumption. We link our lives too much to our existence,” in het hoofdstuk When I’m Sixty-four, over een koppel dat uit elkaar is gegroeid. In het hele boek ervaren de personages een gevoel van vallen en opstaan, vaak onbewust, maar voor sommigen leidt dit langzaam tot begrip en acceptatie. Ze hebben allemaal iemand om voor te leven, al is het maar voor de gedeelde herinneringen.
Elk hoofdstuk leest als een cirkel: de eindgedachten zijn hetzelfde als het begin en komen ook terug binnen het hoofdstuk. Alle hoofdstukken kunnen worden gezien als korte verhalen, maar ze voelen als één geheel. Een speciale vermelding voor het eerste hoofdstuk: ik keer steeds weer terug naar dit hoofdstuk om opnieuw in de voetsporen te treden van de verteller die geleid wordt door de mist die vanuit de zee aan land komt.
Het verhaal speelt zich af in Valeyri, een fictief vissersdorpje ten noorden van Reykjavik in IJsland. Via de verhalen van de dorpelingen lezen we ook over Reykjavik en andere plaatsen. Je kunt veel leren over IJsland door dit boek te lezen: van de visserij als grote bron van inkomsten en het drogen van de stokvis op houten rekken tot de Polen die in een flatgebouw aan de rand van de stad wonen en de verschillen tussen Reykjavik en het platteland.
1
Reageer op deze recensie
