Verhalen die je scherp houden

Met korte verhalen weet je nooit waar de verhalen over gaan voordat je begint te lezen. Toch start ik met bepaalde verwachtingen omdat ik een andere verhalenbundel van Ha Seong-nan, Flowers of Mold, heb gelezen.

Het eerste verhaal in de bundel, The Star-Shaped Stain, zet meteen de toon: droevig met een sprankje hoop. Het is indrukwekkend hoe je vanaf de eerste pagina van een verhaal een voorgevoel kunt krijgen; Ha Seong-nan krijgt dat met bijna elk verhaal in Bluebeard’s First Wife voor elkaar. Dat getuigt van goede schrijfvaardigheid.

De verhalen in deze collectie zijn minder indirect/breinbrekend en meer alledaags dan die in Flowers of Mold. Dus je kunt je mijn verbazing wel voorstellen wanneer ik aan Flies begin. Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat er meer zit achter dit verhaal, dat een ander verhaal zich afspeelt onder de oppervlakte, net buiten mijn bereik. Ik had graag meer willen weten over de achtergrond van de politieagent, zodat ik zijn reactie op de situatie beter kan begrijpen. Waar Flies mijn verbeelding prikkelde, is Night Poaching, een verhaal met een vergelijkbare setting, minder interessant.

De meeste verhalen gaan over het niet echt kennen van iemand met wie je samenwoont en daardoor uit elkaar groeien. De hoofdpersonen komen halverwege of aan het eind van het verhaal achter een ontbrekend stukje informatie. Dat is wat alle verhalen gemeen hebben: de hoofdpersonen, vaak de vrouwen, leren iets nieuws dat de manier waarop ze dingen zien verandert, maar zien geen oplossing, ze gaan gewoon met de stroom mee. De lezer weet wel een oplossing, maar de hoofdpersonen in het verhaal krijgen de gelegenheid niet om meer te doen omdat het verhaal eindigt. Je weet niet echt hoe hun leven verder gaat, wat prima is: je leest een momentopname van iemands leven.

Je volgt de dagelijkse strijd van gewone mensen die zich in situaties bevinden waarin ze niet willen verkeren, in de hoop dat het niet waar is. Vermoedens zijn overal. En achteraf gezien realiseren de hoofdpersonen zich dingen. En net toen ik dacht dat niemand ooit in actie zou komen, las ik A Quiet Night. Samen met Pinky Finger, zorgde dit verhaal voor de broodnodige actie, of beter gezegd, activiteit. Deze twee en Flies waren mijn favoriete verhalen in Bluebeard’s First Wife.

Na het lezen van twee korte verhalenbundels van Ha Seong-nan, kan ik zonder twijfel zeggen dat ze zeer goede verhalen schrijft. Als je op zoek bent naar verhalen die je scherp houden, waardoor je alles wat je leest in twijfel trekt en je je afvraagt of je het ‘echte’ verhaal begrijpt, lees dan Bluebeard’s First Wife of Flowers of Mold.