Sprookjesachtig; een boek en reisgids ineen

Winter in Sokcho van de Franse auteur Elisa Shua Dusapin is een prachtige reisgids in de vorm van een roman. Als je van plan bent Sokcho in Zuid-Korea te bezoeken, dan kan ik je dit boek van harte aanbevelen. Het is een mooi verhaal en het geeft je het gevoel dat je zelf Sokcho aan het verkennen bent. 

Je leest over de belangrijkste bezienswaardigheden van Sokcho zoals Seoraksan National Park, Goseong Demilitarized Zone en Naksan Temple, en leert over Koreaans eten en tradities, de verwachtingen van familie en hoe het voelt om te leven in een afgelegen kuststadje, ingesloten door bergen en zee.

De schrijfstijl is aangenaam. De scènes zijn intrigerend, vooral die waarin de bezoeker uit Frankrijk aan zijn tekeningen werkt. Ik zou ze het liefste allemaal citeren, maar het is leuker om ze zelf kunt ervaren. Alleen deze: "I pictured Kerrand, his fingers scurrying like spiders' legs, his eyes travelling up, scrutinising the model, looking down at the paper again, looking back up to make sure his pen conveyed the truth of his vision, to keep her from vanishing while he traced the lines."

De Franse kunstenaar is op zoek naar perfectie, terwijl onze verteller helemaal niet op zoek is naar iets specifieks. Het contrast zorgt voor interessante gesprekken waarin ze hem probeert te begrijpen. Een terugkerend onderwerp is de afwezigheid van vrouwen in de tekeningen, ondanks de vele schetsen die ze hem ziet maken. Hij wil er zeker van zijn dat ze perfect is voordat hij haar vastlegt met inkt, en ze vraagt zich af wat voor vrouw het recht heeft om naast zijn personage op papier te verschijnen. 

Hij voegt inkt toe aan papier, zij en haar moeder verwijderen inktzakken van vissen. Als zij een inktzak doorboort en de octopusschotel grijs wordt, lijkt het op hoe hij zijn schets van een vrouw zwart maakt. Hij is bang om de tekening af te maken, omdat hij dan de controle verliest. Dus zoekt hij naar iets dat nooit eindigt en allesomvattend is. Is dat waar veel mensen voor zichzelf naar verlangen of wensen we alleen anderen eeuwigheid toe, om ze altijd bij ons te houden? Een man of vrouw voor altijd. Een eeuwig boek of een tijdloze blog? 

Winter in Sokcho is een prachtig verhaal met een diepere laag. Het tempo is goed en de schrijfstijl (en/of zeer goede vertaling!) is precies goed. Dit boek hield mijn aandacht van begin tot eind vast en terwijl ik dit schrijf denk ik nog steeds na over de vrouw in inkt. Het boek geeft dit sprookjesachtige gevoel alsof het verhaal doorgaat nadat we het boek hebben gesloten. Ook al staan er geen woorden meer op papier, de personages leven verder zonder ons, in hun eigen geïsoleerde deel van de wereld dat Sokcho heet. Aanbevolen!