Gekunsteld geknutsel

Het spijt me Alex, je wappert hoog in mijn vlaggemast maar dit boek verdient wat mij betreft niet de schoonheidsprijs.
Voor mij zitten er teveel verhaallijnen in dit boek, er komen teveel personen over de vloer en ik moest voortdurend door de tijd buitelen. De twee eerdere boeken van de Estee-trilogie vond ik heel consistent. Ik las er jouw noodzaak tot schrijven in maar daar vond ik in dit boek weinig van terug.

Er zaten zeker mooie passages in, bijvoorbeeld waar Mirjam, de vrouw van Remy, probeert de mythe van de gestorven Estee in Remy's hoofd te bevragen. Intuïtief voelde ze aan dat Remy leed aan geblokkeerde rouw, een verschijnsel in de psychotherapie dat vaak onderbelicht blijft. Het leidt tot een groot verlies aan levenskwaliteit en dat lees ik ook in dit boek. Remy is niet in staat, nog steeds niet in staat tot levensvreugde.
Een andere mooie passage las ik op bladzijde 222:
"Het is niet het kwaad dat je moet vrezen, maar de onverschilligheid die het toestaat dat het kwaad plaatsvindt, de mens die er niets om geeft en de andere kant opkijkt,......"

Ik heb elke bladzijde gelezen tot ongeveer 300. Daarna namen mijn ergernis en ongeduld zo toe dat ik vluchtig door de pagina's heb gebladerd en aldus bevestigd kreeg dat het heen en weer geschaak onverdroten doorging.
Ik zal over het einde niets zeggen behalve dat mijn bedenkingen tegen dit boek bleven.

Alex Boogers blijft fier wapperen hoog in de vlaggemast. Sven Kramer is ook niet altijd even goed.