Vlijmscherp sarcasme

Er zijn al een aantal recensies geschreven die de letterlijke inhoud vertelden. Dat nog een keer doen, voegt niks toe. Daarom recenseer ik om de inhoud heen.
Damon Galgut is geboren in 1963 in Pretoria. Hij woont al z'n hele leven in Zuid-Afrika en heeft de apartheid aan den lijve meegemaakt, evenals de vrijlating van Mandela en wat er verder volgde. Deze feiten zijn van belang om dit boek in een goede context te plaatsen.
Galguts ouders waren Joods, zijn moeder bekeerde zich tot dit geloof.
Galgut is homoseksueel en zegt zelf dat dat ertoe bijdraagt dat hij vooral vanuit het mannelijk perspectief schrijft. Yoga is belangrijk voor hem evenals een sober leven.
Al deze feitjes tref je aan in dit boek. Het heef dus autobiografische kenmerken.

Galgut gebruikt de familiegeschiedenis zoals hij die vertelt in De belofte om te fulmineren tegen alles wat hem tegenstaat. Hij zou dat zelf misschien bestrijden maar zo las ik dit boek.
Waar fulmineert hij tegen?
Tegen de wijdverbreide schijnheiligheid in Zuid-Afrika. Of het nu de apartheid betreft, de zogenaamde Verzoening, het Christendom, godsdienst in het algemeen, spirituele blabla, of de valsheid van de mens in het bijzonder.
Galgut vertelt de familiegeschiedenis tamelijk feitelijk maar doorspekt de gebeurtenissen met zijn persoonlijke commentaar, zonder dat dat met zoveel woorden gezegd wordt. Dit commentaar is virtuoos geschreven, zowel door het bijtende sarcasme, de zeer originele beeldspraak en het verbluffende psychologische inzicht. De schrijver gebruikt het verhaal als het ware om zijn persoonlijke visie eruit te gooien.
Eruit gooien, want die is bij tijd en wijle ronduit schokkend, niets verbloemend, provocerend. Ja, hij smijt de lezer zijn meningen voor de voeten. Struikel erover, raap ze op, koester ze. gooi ze weg maar je ontkomt er niet aan.
Er komen veel mensen voorbij in dit boek. Ze deugen geen van allen, behalve de zwarte Salomé en de witte Amor. Net als Coetzee zal Galgut over de namen hebben nagedacht.

Ik had dit boek na 36 bladzijden bijna weggesmeten maar kreeg een duw in de goede richting van een andere recensent.
Ik steek de loftrompet over dit boek maar geef geen vijf sterren. Dat heeft te maken met mijn afkeer van negativiteit. Ik heb het boek dan ook niet ademloos uitgelezen, moest het regelmatig wegleggen om mijn eigen agressieniveau weer wat te laten dalen, omdat ik er opgefokt van raakte. De Belofte is een boek dat machteloos maakt maar niet inspireert.
Lees het toch maar, want het is steengoed en zit ook nog eens vol humor.