Lezersrecensie
Kennen wij de ander echt?
Oeroeg. Misschien het bekendste boek van Hella Haasse. Ik heb het nooit gelezen.
Dit is het eerste boek en ik las het met veel plezier ondanks de wat deftige stijl die wellicht past bij de vijftiger jaren.
De verborgen bron is één van de eerste werken van Haasse. Zij schreef het in of voor 1950. Ik las de 21ste druk, dus, hoewel het een minder bekend werk van haar is, verschenen er al veel herdrukken.
De verborgen bron is een universeel, tijdloos boek, vanwege de thematiek, samengevat in de titel boven deze recensie. Ik ontkom er niet aan om iets over de inhoud te zeggen teneinde de thematiek te verklaren.
Een man, getrouwd, ik schat tegen de veertig, is overspannen en gaat een paar weken alleen op reis. Hij bezoekt het vervallen landhuis van de grootouders van zijn vrouw. Binnen vindt hij foto's en allerlei kranten en papieren die hem iets vertellen over haar familie. Bovendien ontmoet hij de man die jarenlang bevriend is geweest met de moeder van zijn vrouw.
Zijn vrouw vertelt niet graag over haar verleden en zodoende stuit de man op nieuwe informatie die geleidelijk aan een tamelijk compleet beeld schetst van zijn schoonfamilie. Het onthutst hem nogal. Hij vindt niet alleen antwoorden op vragen die hij lang niet allemaal heeft gesteld maar de informatie werpt een nieuw en ander licht op zijn vrouw. In hoeverre kent hij haar eigenlijk? Gevolgd door de eerlijke vraag, in hoeverre kent zijn vrouw hem eigenlijk? Laten wij ons kennen? Kennen wij onszelf?
Het is deze thematiek die Hella Haasse ontvouwt in deze elegante novelle van ruim 100 pagina's. Zij situeert het verhaal tijdens een warme midzomerperiode. Het is vaak broeierig warm. Haasse beschrijft het park en de bossen rondom het landhuis.
De man beseft dat hij open staat voor de schoonheid van de omgeving terwijl het zijn vrouw allemaal niets zegt. Hoe verschillend zijn wij!
Dit is het eerste boek en ik las het met veel plezier ondanks de wat deftige stijl die wellicht past bij de vijftiger jaren.
De verborgen bron is één van de eerste werken van Haasse. Zij schreef het in of voor 1950. Ik las de 21ste druk, dus, hoewel het een minder bekend werk van haar is, verschenen er al veel herdrukken.
De verborgen bron is een universeel, tijdloos boek, vanwege de thematiek, samengevat in de titel boven deze recensie. Ik ontkom er niet aan om iets over de inhoud te zeggen teneinde de thematiek te verklaren.
Een man, getrouwd, ik schat tegen de veertig, is overspannen en gaat een paar weken alleen op reis. Hij bezoekt het vervallen landhuis van de grootouders van zijn vrouw. Binnen vindt hij foto's en allerlei kranten en papieren die hem iets vertellen over haar familie. Bovendien ontmoet hij de man die jarenlang bevriend is geweest met de moeder van zijn vrouw.
Zijn vrouw vertelt niet graag over haar verleden en zodoende stuit de man op nieuwe informatie die geleidelijk aan een tamelijk compleet beeld schetst van zijn schoonfamilie. Het onthutst hem nogal. Hij vindt niet alleen antwoorden op vragen die hij lang niet allemaal heeft gesteld maar de informatie werpt een nieuw en ander licht op zijn vrouw. In hoeverre kent hij haar eigenlijk? Gevolgd door de eerlijke vraag, in hoeverre kent zijn vrouw hem eigenlijk? Laten wij ons kennen? Kennen wij onszelf?
Het is deze thematiek die Hella Haasse ontvouwt in deze elegante novelle van ruim 100 pagina's. Zij situeert het verhaal tijdens een warme midzomerperiode. Het is vaak broeierig warm. Haasse beschrijft het park en de bossen rondom het landhuis.
De man beseft dat hij open staat voor de schoonheid van de omgeving terwijl het zijn vrouw allemaal niets zegt. Hoe verschillend zijn wij!
4
Reageer op deze recensie
