Klaar met Petterson

Per Petterson bedient zich voortdurend van dezelfde thematiek en schrijft steeds in dezelfde stijl. Wat ik ook lees, het is steeds meer van hetzelfde. Dat doet vermoeden dat ik alles van hem heb gelezen maar dat is niet zo. Dus eigenlijk mag ik niet zo generaliserend schrijven. Na vier boeken kom ik toch tot bovenstaande conclusie:
De hoofdpersoon is een beschadigd mens want zijn ouders bakten er niet veel van. Vader is een zak, moeder is een vaag figuur. We volgen de hoofdpersoon in het heden en maken voortdurend uitstapjes naar het verleden. Telkens als de communicatie tussen de hoofdpersoon en de ander interessant dreigt te worden, vlucht Petterson weg naar een andere periode. Dat is globaal het patroon dat ik meen te herkennen. De schrijver gebruikt dit patroon voortdurend met geringe variaties.
Dat zie ik ook in het onderhavige boek. Ik heb telkens het gevoel dat ik lekker word gemaakt maar even zo vaak word teleurgesteld. Petterson houdt mij een lekker hapje voor maar op het laatst haalt hij het snel weg, bijvoorbeeld door het hoofdstuk abrupt af te sluiten en wederom te verspringen in de tijd. Nergens wordt de confrontatie aangegaan.
Toen ik het boek uit had en niet wist wat ik er nou van moest denken, pakte ik een ander boek van hem uit de boekenkast dat er al ruim tien jaar staat: Ik vervloek de rivier des tijds, maar dan in de Zweedse vertaling.
Toen viel het me op, dit patroon. En ik zag het ook in Twee wegen.
Dus ja, ik ben wel klaar met Petterson