Sfeervolle klassieker

Rebecca vertelt het verhaal van een meisje-zonder-naam dat trouwt met weduwnaar Maxim de Winter. Als zijn nieuwe vrouw, krijgt ze de leiding over zijn landgoed Manderley. Dit blijkt echter een hele opdracht, want het voelt alsof de geliefde wijlen mevrouw de Winter, Rebecca, nog overal aanwezig is.

Ik vind het bijzonder knap hoe du Maurier erin geslaagd is om een verhaal te creëren waarin de grote afwezige Rebecca, zo centraal staat. Dat het boek naar haar genoemd is, kan dan ook geen toeval zijn. Als lezer voel je haar geest door de pagina's heen sijpelen. Je vindt haar in de stiltes van Maxim, in de lege kamers op Manderley, in de gemene en koude houding van de meid Mrs. Danvers...

Het eerste deel van het boek staat volledig in het teken van het opbouwen van deze spanning. Hoewel er niet echt veel gebeurt in die tijd, kan je als lezer wel perfect aanvoelen dat er iets staat te gebeuren. Eens het verhaal zich vervolgens begint te ontplooien, is er geen houden meer aan, en blijft de ene na de andere plottwist zich aandienen, tot het verhaal uiteindelijk tot halt komt met een subtiele, maar onmiskenbare climax.

Mocht je er nog aan twijfelen: ik zou jullie zeker aanraden om dit boek te gaan lezen, als dat nog niet gebeurd is. Hoewel het boek werd geschreven in de jaren dertig, leest het als een trein.