Een feelgood vol emoties en diepgang.

Wat een feest om weer terug te keren naar De Groene Meander! Vlinders en violen is het tweede deel in de serie Op de volkstuin en Danielle van Helden heeft zichzelf opnieuw overtroffen. Dit boek heeft werkelijk alles wat ik van een feelgood verwacht: warmte, humor, ontroering én een flinke dosis levenswijsheid.

Alleen al die vrolijke, fleurige cover maakt dat je het boek meteen wilt oppakken. Maar achter die sprankelende buitenkant schuilt een verhaal dat veel dieper gaat dan je op het eerste gezicht zou denken. Danielle schrijft zo beeldend dat je het gevoel hebt alsof je zelf met Tess en Rayan door de tuin loopt.

We maken kennis met Tess, een vrouw die na dertien jaar terugkeert naar de volkstuin die ze zo graag achter zich wilde laten. Haar vader is ziek en dat zet haar wereld volledig op z’n kop. De terugkeer brengt niet alleen herinneringen en emoties met zich mee, maar ook een onverwachte ontmoeting met Rayan, de jongen die vroeger vooral irritatie opriep, maar die nu toch wel heel charmant blijkt.

Danielle weet de lichte en zware thema’s perfect te combineren. Het verdriet en de angst rond Tess en haar vader raakten me, maar door de fijne humor en de warme sfeer blijft het verhaal heerlijk luchtig. Je voelt de emoties, maar je krijgt er tegelijk een glimlach van op je gezicht.

Daarnaast is de setting van de volkstuin echt goud waard. Het is een mini-maatschappijtje vol bijzondere mensen, met kleine conflicten, saamhorigheid en herkenbare situaties. Je komt oude bekenden uit het eerste deel weer tegen, maar ook nieuwe gezichten die meteen tot leven komen. Dat maakt dat je dit boek niet alleen leest, maar beleeft.

Voor mij is Vlinders en violen een pareltje van een feelgoodroman: mooi, vermakelijk, hartverwarmend en met veel diepgang. Het verhaal pakte me vanaf de eerste bladzijde en ik wilde eigenlijk niet dat het al zou eindigen.