Prachtige roman over een mythologisch figuur

"Ze hebben een gevaarlijk soort bijenkolonie geplunderd," zei de eerste man. "Bepaalde soorten bloed zijn kleverig, die kun je niet ongestraft vergieten." Maar de andere man was daar niet zo zeker van, hij zag er de hand van het noodlot in. " Het kwam door zijn naam zei hij" "Wie noemt zijn zoon nou eerst Kamu en dan ook nog eens Kintu " "Iemand die zijn vloek wil verdubbelen. " De eerste man zoog afkeurend op zijn tanden.

Jennifer Nansubuga Makumbi schreef Kintu speciaal voor de Oegandese lezers wat voor mij als lezer een pluspunt heeft. Ik proef gelijk de sfeer en voelde me nog meer verbonden met de verhalen.
In een interview zegt Jennifer: "Afrikaanse auteurs schrijven vaak voor de ‘witte markt’; daar zit het geld. Ik wilde een boek schrijven voor de Oegandezen. Ik weet dat ze niet veel geld aan boeken uitgeven, maar ik wilde een verhaal schrijven over Kampala; over de mensen, de sloppenwijken en de verschillende buurten. Westerse literatuur vindt haar wortels bij Dante en Shakespeare. Mijn literatuur kent een andere traditie, een orale traditie.”

Kintu is een mythologisch figuur die in legendes van de Baganda stam van Uganda verschijnt. Kintu is de naam van de eerste mens in de overleving en religies van de volkeren in het huidige Oeganda en een groot deel van Oost-, Zuidelijk en Midden-Afrika, waar Bantu-talen worden gesproken. Volgens de overlevering was Kintu de eerste man die in zijn eentje over de uitgestrekte vlaktes van Uganda wandelde.

"Tellen hoeveel kinderen er in een huis wonen betekende de dood verzoeken, omdat alleen de dood mensen telt"

Het boek Kintu bestaat uit 5 verschillende verhalen met voorin een verduidelijking van de diverse personages en een stamboom.
Het eerste en ook wel het belangrijkste verhaal is dat van Kintu Kidda zelf, een verhaal wat zich afspeelt in 1750 en waar zich de vloek uiteindelijk ontketend. Deze vloek leeft nog eeuwen lang door in de nazaten van Kintu Kidda.

In de daarop volgende verhalen leren we enkele nazaten beter kennen en zien we telkens diverse thema's op een hele andere manier terugkomen. De verhalen uit het verleden die generatie op generatie verteld wordt, de verering en het ontzag voor de voorouders, religieuze gebruiken en communicatie met de geestenwereld, Suicide, homoseksualiteit (vroeger was dat in Oeganda een teken dat een man zo viriel was dat hij aan zijn vrouwen niet genoeg had, blijkt uit het historische romandeel), de kijk op tweelingen, de aidsepidemie, de tegenstellingen tussen armen en rijken, de invloed van een christelijke sekte op burgers, incest en respect naar familie. De politiek en oorlog komt er ook in terug maar niet uitgebreid, zo komt de wrede dictatuur van Idi Amin er af toe in voor. Ook de rol van de vrouw zie je door de jaren heen steeds meer veranderen. Was de vrouw in het eerste hoofdstuk (Anno 1750) voornamelijk belangrijk om kinderen te baren en huishouden te bestieren. De man had meerdere vrouwen om zoveel mogelijk kinderen groot te brengen, merk je later in het verhaal dat ook meisjes kans krijgen om naar school te gaan en te gaan studeren.

"Kusi, je bent mijn erfopvolger, kdto, Miisi klakt triomfantelijk met zijn tong. "Ik ben de eerste Ganda-man die een dochter aanwijst als erfopvolger. Dat mag in de geschiedenisboeken. Vertel het ze maar. Als iemand mijn wilsbeschikking ooit verandert, zal de volle toorn van Kintu op hem neerdalen"

Elk verhaal is mooi of tragedisch en bijzonder op zijn eigen manier zoals èèn ieder anders is opgegroeid en grootgebracht. Maar als ze samenkomen voor een Reünie om de vloek ongedaan te maken komt de kracht van samenwerken, respect en elkaar helpen waar kan naar voren. Deze bijzondere reunie schept een band.
Een band die ook na de Reünie van groot belang blijft voor de "clanleden" zoals de afstammelingen van de Kintu stamboom genoemd worden.

"Soms had hij sterk het gevoel dat hij en zijn gezin naakt waren, beroofd van gods bescherming. Daarom was hij niet happig op een rechtstreekse confrontatie met de familievloek. Als jongeman zou hij deze uitdaging zonder meer zijn aangegaan. Hij zou naar de Reünie zijn gegaan en de bastions van de duivel hebben neergehaald. Nu, op zijn vierenzeventigste, wilde hij alleen nog maar aan zijn plek in de hemel werken, Kanani stelde de beslissing uit. De Familiereünie was pas over zeven weken met Pasen."

DIt boek verteld zoveel over een land en een cultuur die voor mij vreemd is maar door de prachtige vorm van schrijven die hier en daar zelfs poëtisch aanvoelde voelde ik me wel helemaal thuis in dit verhaal.
Een boek waar je zolang mogelijk over wilt doen om er zolang mogelijk van te genieten.