Hoe mooi je bent

Emma werkt als misdaadanalist bij de politie. Aan het begin van dit verhaal zit ze in een tv-studio, tegenover de man die haar verkracht heeft. Het idee hierachter is dat Emma haar verkrachter kan vergeven. Wat niemand had verwacht, is de totaal andere boodschap die Emma verkondigt.

Qua opening van het verhaal kon dat zeker tellen. De auteur kreeg hiermee meteen mijn volledige aandacht. Nadien volgt een gesprek met de hoofdcommissaris. In West-Polen zijn er op 3 verschillende plaatsen brieven op de post gedaan. Ze lijken geschreven te zijn door vrouwen die vastgehouden worden.

Ik kwam er al snel achter dat dit boek het tweede deel uit een serie is. Hoewel het boek achteraf gezien best goed los te lezen is, vond ik het in het begin moeilijk om de verschillende personages te plaatsen.

Ook al ligt 2018 nog niet zo ver achter ons, toch merk je dat het boek anders geschreven is dan wanneer het in 2025 zou uitgebracht zijn. Dat was voor mij zeker niet negatief gezien de schrijfstijl meer rechtuit was.

Emma moet haar chef en de Poolse politie laten weten of de brieven echt zijn of dat het hier om een zieke grap gaat. Net wanneer haar rapport is ingediend, krijgt ze nieuwe informatie. Via enkele Duitse collega's kan Emma alsnog meer info krijgen en komen ze uit bij gruwelijkheden die wijzen op een gestoorde dader.

Emma worstelt nog steeds met de verkrachting, onder meer doordat de dader haar blijft lastig vallen. Zij sleept nog een ander trauma mee van een gebeurtenis die zich in het vorige boek afspeelde. Daar werd voor mij onvoldoende info over gegeven.

Uiteindelijk kan er een slachtoffer geïdentificeerd worden, maar dat brengt niet veel schot in de zaak. Met haar eigen team blijft Emma hard werken om de dader te achterhalen, al willen de andere diensten dat ze zich afzijdig houdt.

Het verhaal zelf is heel erg goed geschreven. Het heeft absoluut een duistere en lugubere kant. Aan spanning ook geen gebrek in dit boek. Eindigen doet het verhaal met een bloedstollende finale.