Mijn laatste leugen

Vijftien jaar geleden verbleef Emma in Camp Nightingale. Wat een leuk verblijf moest worden, eindigde in een nachtmerrie toen haar drie kamergenoten verdwenen.

Intussen werkt Emma als kunstenares. Het trauma van toen is allesbehalve verwerkt. Op haar eerste verkooptentoonstelling komt de voormalige eigenares van het kamp langs, Franny. Zij nodigt Emma uit om op het kamp een cursus te geven. Omdat Emma vastbesloten is de verdwijning van de meisjes opnieuw te onderzoeken, gaat ze in op de uitnodiging.

In het deel '2 waarheden' komt Emma toe in het kamp. Toeval wil dat ze in hetzelfde huisje verblijft als 15 jaar geleden. De auteur voegt verschillende flashbacks toe en het verhaal in het heden bouwt daarop verder. Het overgrote deel van de personages was vroeger ook al aanwezig. Dat doet het voor Emma heel vertrouwd aanvoelen.

In de proloog voel je je als lezer aangesproken. In deze passage ontdekt men dat de meisjes vermist zijn. Het voelt heel echt aan en diezelfde sfeer wordt doorgetrokken naar de rest van het boek. Gaandeweg blijkt dat er toch wat leugens de ronde doen en er bepaalde feiten werden achtergehouden. Hierdoor kreeg ik continu het gevoel dat er nog iets stond te gebeuren.

Emma stuit uiteindelijk op een aanwijzing die leidt tot een vondst buiten het kamp. Het eerste deel eindigt met wat Emma als laatste tegen Viv zei net voor zij verdween en wat Emma daarna gedaan heeft.

Net voor deel 2 start, lijkt de auteur het vervolg op de proloog te bespreken. In tegenstelling tot wat de titel ('En een leugen') beweert, wordt de waarheid hier stilaan onthuld. Maar uiteraard niet zonder dat eerst de mentale gezondheid van Emma nog meer in twijfel getrokken wordt door enkele aanwezigen.

De auteur zet je tot de laatste pagina's voortdurend op het verkeerde been waardoor je zelf steeds nieuwe verdachten aanduidt. Ik heb enorm genoten van dit verhaal en het einde kwam dan ook als een complete verrassing. Ik heb dus niets aan te merken op deze tot in de puntjes uitgewerkte thriller!