Sterk begin, maar waar is de pay-off?

Wat als je alles hebt wat zogenaamd telt – een kantoorbaan, een vast contract, een mooi appartement – en je voelt je toch… leeg? Dat is de realiteit van Marisa, die werkt bij een reclamebureau in Madrid. Ze is goed in ‘kantoortje spelen’ (doen alsof ze heel hard werkt) en ondertussen kijkt ze YouTube filmpjes en slikt ze de ene na de andere Lorazepam om de dag door te komen. Dan kondigt haar baas een teambuildingweekend aan waar ze - de horror - gezellig moet doen met collega’s…

De eerste helft van dit boek is een heerlijke kantoorsatire boordevol herkenbare situaties, vlot en scherp geschreven vanuit de cynische Marisa. De vergadering waarin collega's vooral zichzelf willen profileren, het inhoudsloze geklets bij het koffieapparaat, de lieve maar incompetente manager - het zit er allemaal in.

Eenmaal thuis gaat Marisa, leeg gespeeld na een dag werken, gewoon verder met YouTube kijken en geeft ze haar salaris uit aan spullen die ze niet nodig heeft. Ze heeft een probleem, zo veel is duidelijk - een probleem dat exemplarisch is voor een prestatiemaatschappij die mensen niet biedt wat ze echt nodig hebben en waarin achter die façade van succes vooral leegte en eenzaamheid heerst.

De tweede helft van het boek vond ik, na het sterke begin, toch te kluchtig. Ik had meer ontwikkeling verwacht, meer graafwerk en eerlijk gezegd ook meer plot. Op zijn minst een existentieel dieptepunt. Maar dit is niet dat soort boek. Het gaat je geen uitweg bieden uit je eigen grijze kantoorbaan - daar moet je toch echt voor aan de slag, iets wat de lamgeslagen Marisa consequent weigert te doen.

Zeker lezen als je houdt van ironie, zwarte humor en maatschappijkritische boeken, maar verwacht geen werk dat je wereld zal veranderen. Wel een boek dat lekker wegleest, vol scherpe observaties, grappige situaties en tja… dat is het dan.

Drie sterren vanwege de geweldige start, maar ik miste de pay-off.