Fascinatie met het verleden

In het jaar 2119 gaat literatuurwetenschapper Tom Metcalfe op zoek naar een verdwenen gedicht uit 2014, dat inmiddels een mythische status heeft. Hij graaft in archieven, verdiept zich in het leven van dichter Francis Blundy, en probeert een tijd te doorgronden die compleet verschilt van de zijne. Want door oorlog en klimaatverandering zijn grote delen van Engeland onder water komen te staan, is de natuur onherroepelijk beschadigd, en is het leven een stuk soberder dan voorheen.

Die zoektocht, dat wordt een obsessie. Metcalfe verliest zichzelf in de mensen die hij bestudeert en verlangt ernaar te leven in een tijd (onze tijd) van overvloed en mooie - maar bedreigde - natuur. In het bijzonder raakt hij in de ban van de vrouw van de dichter, de muze aan wie het verdwenen gedicht is opgedragen, en gaat bijna meer voor haar voelen dan voor zijn eigen vriendin.

Dit is een boek dat speelt met mythevorming, verlangen naar een nooit gekend verleden, liefde voor literatuur en (verloren gegane) natuur. Het begint als een speurtocht, maar geleidelijk gaat het steeds meer draaien om de persoonlijke levens van, en complexe relaties tussen de verschillende spelers. Het gaat over nostalgie en verlangen, trauma, ziekte en schuldgevoel.

Het is lastig om dit boek te recenseren zonder al te veel prijs te geven. Zoals zo vaak bij McEwan is het echter meesterlijk geconstrueerd: een plot waarin niets is wat het lijkt. Klimaatverandering speelt een rol, maar dit is allerminst een moralistisch verhaal. Het is een meeslepende roman, bevolkt door complexe en intrigerende personages. Een boek dat je aan het denken zet—over hoe toekomstige generaties op onze tijd zullen terugkijken, maar ook over de vraag of wij het verleden ooit echt kunnen begrijpen.