Sfeervol en ingetogen

“Ik heb de kliffen en de rotseilandjes en de vogels. Ik heb de witte heuvel en de ronde heuvel en de spitse heuvel. Ik heb het heldere bronwater en het vruchtbare grasland dat als een deken over de hoge kant van het eiland ligt.”

Schotland, 1843. Ivar woont op een eiland met een koe, een ezel en wat schapen. Dat is genoeg. Tot er op een dag een andere man verschijnt. Het is pastoor John Ferguson, gezonden door de rentmeester om de laatste bewoner van het eiland te verwijderen in ruil voor het geld dat hij nodig heeft om zijn kerk te stichten. John is een morele man, vol twijfel over zijn missie die totaal anders loopt dan gepland. Niet in de laatste plaats omdat Ivar een onbegrijpelijke, bijna verdwenen taal spreekt…

Helder is een ingetogen boek. Vol simpele maar rake taal, met kleine gebaren en maar een paar spelers. Ik genoot van de hardwerkende Ivar en zijn dagelijkse ritme, heel dicht bij de natuur. Van Mary, de vrouw van John, achtergebleven op het vasteland. En van John zelf, een wat neurotische man, die Ivar probeert te begrijpen en gaandeweg een fascinatie ontwikkelt voor diens taal.

Ook ik raakte gefascineerd door die oude taal - het Norn - dat verweven lijkt met de elementen, en woorden heeft voor verschillende soorten mist, en diverse typen zee. Waarin het woord voor ‘gespierde man’ hetzelfde is als voor ‘grote golf’ en waarin zelfs een woord is voor ‘het moment voordat het tij keert, het laatste moment van daglicht voor het vallen van de nacht.’

Een sfeervol boek waarin een afgelegen eiland en twee mannen met tegengestelde belangen - die elkaar langzaam leren begrijpen - genoeg zijn om van begin tot einde te boeien.