Het huis met het blauwe dak

Recensie van:
Het huis met het blauwe dak
Er zijn ontelbare schakeringen blauw. Paarsblauw vindt ze het mooist. De eerste keer dat ze kennismaakte met die kleur, was vanuit de auto van haar vader die werd bestuurd door zijn chauffeur. Ze zat met haar broer op de achterbank en ze passeerden een witte villa met een intens blauw dak. Ervoor strekte zich een heldergroen en strak geschoren gazon uit. Ze kon haar ogen er niet van afhouden. Lang bleef ze omkijken tot het volledig uit haar zicht was verdwenen en ze Den Haag binnenreden. Het opmerkelijke blauwe dak had een magische uitwerking op haar fantasie. Ze fantaseerde een hele wereld om het sprookjesachtige huis heen. Daar konden alleen maar gelukkige mensen wonen. Het blauwe dak sloeg ze op in haar geheugen, waar het niet meer uit verdween.
Auteur :
Margareth Hillebrandt
auteur van Dames op de Herengracht en Onder jouw huid, schuwt zwaardere thema’s niet in haar boeken. Het onderwerp ‘eenzaamheid’ benadert ze wederom met een verfrissende lichtvoetigheid. Ernst, humor, vriendschap en mededogen komen harmonieus samen in haar vijfde roman Het huis met het blauwe dak.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar paperback ontvangen van uitgeverij Neckar in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: Neckar
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Een groot huis prijkt op de cover met een schitterende kleur blauw als dak. Wat hebben de titel en dit huis te maken met het verhaal? Een mooie cover die mij nieuwsgierig maakt naar dit verhaal.
De flaptekst is informerend intrigerend en nodigt uit tot het lezen van dit boek.
De auteurs informatie en foto vind ik een waardevolle toevoeging.
Quote:
Juliette
Op het moment dat Juliette haar rollator via de sluisdeuren de hal van de zorgvilla in rijdt, beseft ze dat ze een grote fout heeft gemaakt. De sfeer is totaal anders dan in de prachtige brochure op hoogglans papier. Het ligt niet aan de inrichting, die is prima, helemaal haar stijl. Licht modern met klassieke elementen. Maar die bewoners … Met afschuw dwaalt haar blik door de ruimte. Suffige uitgebluste mensen hangen onderuitgezakt in hun stoelen. Waar zijn de stralende uitnodigende gezichten die haar vanaf het papier toelachten? Kom, wenkten hun ogen. Het is hier gezellig. Waren dat ingehuurde figuranten? Het kan bijna niet anders. Niemand lacht hier, erger nog, vrijwel niemand reageert of kijkt zelfs maar op als ze naar binnen stapt. De enkeling die het wel doet staart haar met lege ogen aan. ‘Mijn god,’ fluistert ze voor zich uit. Wat heb ik gedaan? Hoe heb ik me zo kunnen vergissen? Hier wonen slechts stoffige oude mensen die mummelend en knikkebollend achter het raam zitten. Wanneer een zwarte rouwauto voor de deur van de zorgvilla stopt, weet ze het zeker. Ze is in de hel beland en er is geen weg meer terug. Haar penthouse is verkocht en zorgvilla De Barones lijkt ondanks de weelderige inrichting meer op een sterfhuis dan op een warm en gezellig thuis voor senioren. Wat dacht ze hier te vinden? Vrienden, een gezellige oude dag, reuring? Ze had beter moeten nadenken, niet zo impulsief moeten handelen.
Max
Bij de ingang van het restaurant staat een forse vrouw achter een rollator onwennig om zich heen te kijken. Het is duidelijk dat ze een plekje zoekt. Max heeft haar niet eerder gezien. Ze moet een nieuwe bewoner zijn. Rond dit tijdstip komt er immers nooit bezoek. De lunch in De Barones is heilig, meer nog dan het avondeten. Ze eten hier het liefst een uitgebreide warme maaltijd rond het middaguur. Misschien heeft dat iets te maken met een veranderde spijsvertering, of met oude gewoonten, of domweg omdat de meeste bewoners daar ’s avonds te moe voor zijn.
Fedor
‘Hier ben ik dan. Wat kan ik voor u betekenen?’ Wanneer Fedor de kamer van mevrouw Kamphuis binnenstapt begint ze te stralen.
‘Ha, leuk een beetje afleiding.’Hij lacht terug. ‘Is het zó saai hier dat ík, de klusjesman, ook nog eens moet functioneren als entertainer?’‘Nou, als dat zou kunnen.’ De mondhoeken van mevrouw Kamphuis krullen omhoog. Haar ogen twinkelen ondeugend.
‘Laten we het professioneel houden,’ zegt hij quasi-ernstig. ‘Ja, laten we dat vooral doen.’ Ze kijkt hem met verholen pret aan.‘Wat valt er hier te repareren?’
Mevrouw Kamphuis wijst naar haar been. Hij grinnikt. ‘Dat zou ik met alle liefde willen doen, maar ik ben meer van de apparatuur.’‘Jammer,’ zegt ze. ‘Kijk dan maar even naar de waterkoker, die doet het niet meer.’
Hij loopt naar het aanrecht en ziet direct wat er aan de hand is. ‘Misschien de stekker even in het stopcontact steken?’‘Ach, wat dom van me.’ Ze zegt het op een manier waardoor hij het sterke vermoeden heeft dat ze dondersgoed weet wat er aan de hand is.
‘Iets te drinken dan maar, nu je toch tijd overhebt?’‘Vooruit, omdat u het bent.’Vergenoegd kijkt ze hem aan en wijst naar een stoel aan de tafel waar een fles cognac en twee kopjes klaarstaan.‘Nog iets te vroeg voor mij, zou een kopje koffie kunnen?’
Het verhaal:
Na het overlijden van haar partner neemt de zeventigjarige Juliette een bizarre beslissing in een poging de eenzaamheid te verdrijven. Ze verkoopt haar peperdure penthouse en weet via een list een plek te bemachtigen in een riante zorgvilla, waar ze verwacht gelijkgezinden te ontmoeten.
Algauw beseft ze dat ze de grootste fout van haar leven heeft gemaakt. Niets ‘gelijkgezinden’. Het is er een doodsaaie boel.
Een ontmoeting met medebewoner Max, een rasechte Hagenees, maakt gelukkig veel goed. De twee raken bevriend en brengen weer leven in de brouwerij door gezamenlijk hun bucketlists af te werken. Een plan dat vaak leidt tot hilarische situaties – maar of dat nu de voldoening geeft waar Juliette naar zoekt …?
Mijn leesbeleving:
Wat een ongelooflijk diep gelaagd verhaal. Afgewisseld tussen Juliette en Max die vertellen en klusjesman Fedor. Beeldend en filmisch beschreven. Wisselingen in tijd en ruimte die vloeiend en geloofwaardig zijn. De personages zijn geloofwaardig. Ze maken een ontwikkeling door en gaan de dialoog met elkaar aan. Aan het begin die vertwijfeling is dit nu het einde van de (levens) reis? Ondersteund door zorgpersoneel die met alle liefde je denken en handelen over willen nemen. Tot je ontwaakt uit de gecreëerde sluimering en je je levensdoel weer oppakt en krachtig omarmt. Je de ketenen afschudt en je verstand en lichamelijke vitaliteit doet spreken en leert genieten. Geniale woordenwisselingen. Van liefdevol, plagerig, vilein, vijandig tot flirterig en teder. Tot haast filosofische discussies met diepgang en elkaars visie en gevoel respecterend.
De schrijfstijl vind ik beeldend en filmisch. Het verhaal vond ik continu boeiend en spannend. Meeslepend, hartverscheurend, bij diverse personen heel scherp die psyche van iemand ontrafelend. Iemands gevoelens, verlangens en gedachten met daarbij het gedrag uit kristalliserend dat is Margareth Hillebrandt in topvorm. En dat is gelijk de reden dat ik haar boeken graag lees en recenseer.
Dit verhaal doet me denken aan de boeken van Hendrik Groen maar ook aan het boek Josephine van Anne-Laure van Neer. Maar toch heeft dit verhaal ook zijn eigen unieke toon. Oudere mensen die je leert kennen en waarderen. Zij hebben al veel levenservaring opgedaan en je kunt veel van hen leren. Zij zijn niet zwak en af geserveerd als ze eenmaal in een bejaardentehuis of verpleeghuis wonen.
Refererend aan mijn oma/beppe. Zij was bijna 100 toen zij naar het verpleeghuis ging. Enkel omdat een oogziekte haar blind maakte. Maar ze vond het maar niks dat men haar brood in stukjes sneed. Dat kon zij nog prima zelf. Toen de kinderen de gordijnen wilden laten hangen bij het verhuizen stond oma/beppe erop dat ze vervangen werden door haar eigen. Ze wilde niet tegen de lelijke kleur gordijnen aankijken. Die van haarzelf vond ze mooier. Als ze jarig was trakteerde ze niet op gebak maar op broodjes kroket omdat ze dat zelf heerlijk vond. Een Senseo was niks voor haar, eigen gemaakte pruttel koffie bleef ze maken. Ze vond het “vertroeteld” worden met zorg maar niks. Ze wilde alles zelf blijven doen.
Ze liep nog zelf en ging nog zelf naar de toilet. Tot een val haar heup brak. Toen was het einde oefening. Dit werd haar fataal. Onze lieve oma/beppe, goedlachs, vitaal en scherp overleed op 9 november 2024 dertien dagen voor haar 102e verjaardag. Ze wordt ongelooflijk gemist. In Juliette herkende ik veel van het recalcitrante en ondeugende van mijn oma/beppe. Maar ook de levensvreugde en het ongelooflijk goede geheugen en het rijke vertellen over vroeger. Maar ook het zelfredzame en het oprecht nieuwsgierig blijven naar de hedendaagse wereld om haar heen. We moeten dit soort mensen blijven koesteren en waarderen.
De interactie tussen Max en Juliette is magisch. Ook al komen ze uit diverse lagen van de bevolking ze vinden moeiteloos aansluiting bij elkaar. Het veelvuldig samenzijn en de uitstapjes vond ik vertederend, intrigerend maar ook humoristisch en waardevol. Samen ijzersterk en niet zomaar uit te vlakken. Met een scherp verstand en intuïtie waar het op onrecht en verdachte sujetten aan komt. En met ‘a little help from my friends’ het recht doen zegevieren vond ik subliem. Samen de Jekyll en Hyde personen ontmaskeren.
En als lang gekoesterde dromen dan ook nog vervult worden is dat prachtig. De empathie en medemenselijkheid verankerd in het dna en dan je krachten bundelen met iemand die je gelijke is qua denken en handelen dat blijkt de gouden combinatie.
Alle verhaallijnen komen samen in de plot. Ik verlang naar meer van Juliette en Max.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een beeldende en filmische schrijfstijl. Geloofwaardig en gedetailleerd uitgewerkte personages die een duidelijke ontwikkeling doormaken en de dialoog met elkaar aangaan.
Margareth Hillebrandt die op vlijmscherpe en pure wijze het leven van ouderen blootlegt en onder de loep houdt. Die haar lezers continu bij de les houdt door op boeiende wijze haar verhaal te brengen. Met een rijk palet aan gedachten, gevoelens, belevingen en ervaringen. Diep gelaagd en psychologisch sterk.
Ik ben onder de indruk. Dit boek heb ik aan mijn moeder gegeven. Zij is net als ik fan van de boeken van Margareth Hillebrandt.