Onkruid vergaat niet

Recensie van:
Onkruid vergaat niet
‘Je had helemaal gelijk: onkruid vergaat niet. Voortaan zal ik mijn achternaam met trots dragen.’
Ik zal sterk blijven voor mijn meiden, want als ik één ding zeker weet, dan is het dit: onkruid vergaat niet.
Auteur :
Marcella Kleine
Marcella Kleine schrijft romantische novellen, thrillers en waargebeurde verhalen. Vaak laat ze haar personages balanceren op de scheidslijn tussen goed en kwaad. Na 20 jaar werkervaring in de forensische psychiatrie weet ze immers hoe dun die lijn is. Een misstap is zo gezet!
Marcella is in Wormerveer geboren, opgegroeid in de IJmond en woonde met haar gezin in Alphen aan den Rijn, Velserbroek en in het tropische Indonesië. Uiteindelijk streken ze neer in het mooie en rustige Drenthe, waar Marcella zich geïnspireerd voelde om te gaan schrijven. Naast haar passie voor haar gezin en het schrijven, houdt zij veel van dieren en de natuur.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van De Verhalenfabriek in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij:
De Verhalenfabriek
Genre: thriller
Cover en flaptekst:
Ik zie een vrouw die zich met moeite overeind drukt vanuit het water dat haar omsluit. Haar lange haren verbergen haar gezicht. Een krachtige cover.
Een spannende maar ook intrigerende flaptekst.
Mooie tekst:
De scheidslijn tussen goed en kwaad is flinterdun. Dat weet Marcella Kleine – de auteur van dit verhaal – als geen ander na ruim 20 jaar werkervaring in de forensische psychiatrie: een misstap is zo gezet!
Het verhaal:
Jarenlang moest Inge haar dochtertjes missen, nadat haar ex haar tot het uiterste dreef. Eindelijk lijkt er weer een toekomst mogelijk en denkt Inge voorzichtig grip op haar leven te krijgen.
Maar één ontmoeting met haar ex verandert alles. Door een verkeerde stap stort haar zorgvuldig opgebouwde bestaan als een kaartenhuis in elkaar. En dan komt het bericht dat haar kinderen verdwenen zijn…
Hoe ver ga je als moeder om je kinderen terug te vinden?
Inge belandt in een nachtmerrie die haar diepste angsten waarmaakt.
Mijn mening:
Dit verhaal voelt ongelooflijk beklemmend. Een vicieuze cirkel waar niet uit te breken valt. De bescherming van je moedervleugels die continu onder druk staat en onafgebroken bevochten moet worden. Hemeltergend en de vermoeidheid van deze strijd voel je tot diep in je botten.
De gehanteerde ik-vorm maakt dit verhaal nog intenser. Ik voelde daardoor een diepe verbondenheid met Inge. Het leven houdt haar gevangen in een horror nachtmerrie. Geweld, onderdrukking en terreur vallen haar ten deel omdat mannen zich niet kunnen gedragen als een heer of prins op het witte paard. Continu de tirannieke overheerser willen zijn. Toelaten dat testosteron je seksuele driften uitvergroot en botviert op mensen die niet terug kunnen of durven vechten. Verschrikkelijk.
Het woord onrecht knipperde gedurende het lezen als een neonbord in mijn hoofd. Ik begrijp dat daden bestraft moeten worden. Maar ik vind ook dat er veel meer naar de omstandigheden gekeken moet worden. Contact dat zo noodzakelijk is tussen mensen die een bloedband delen. Laat dat toe, laat hierin de teugels meer vieren. Een band opbouwen is zo belangrijk voor een veilige hechting. Niet afstandelijk en gecontroleerd maar laat endorfine vrijelijk stromen door lichaamscontact met diegene die jou het eerste levenslicht schonk toe te laten. Desnoods onafgebroken begeleid samenzijn. Maar ik weet niet of dat mogelijk is.
Ook het feit dat sommigen net eksters bleken te zijn als ze iets van waarde zagen schitteren en roken dat het geld opleverde vond ik misselijkmakend. Alle ethiek moeiteloos overboord gooien door wrede en mensonterende handelingen uit te voeren. Het is een verhaal waar je nooit een saai moment beleefd. Continu avontuurlijk en op de toppen van adrenaline lees je verder.
Je bent benieuwd hoe het afloopt waardoor stoppen met lezen geen optie is. De schrijfstijl is beeldend en filmisch waardoor ik tot on de finesse voelde dat ik onderdeel was van dit verhaal. Ik hoorde, zag, voelde, rook en proefde alle indrukken met mijn zintuigen. Ook nadat ik het verhaal gelezen had zinderde het nog lang na in mijn hoofd en lijf.
Ik geef 5 sterren.
Ik was al groot fan van Marcella Kleine. Maar ook dit verhaal kruipt onderhuids en laat je niet los. Het heeft raakvlakken met de actualiteit. Het doet je beseffen dat je je in de handen mag knijpen dat je je kinderen 24/7 om je heen mag hebben. Onvoorwaardelijk mag koesteren en knuffelen en op mag zien groeien.
Een prima en geloofwaardige beeldende en filmische schrijfstijl. Prima uitgewerkte personages die op een levendige manier de dialoog met elkaar aangaan. Inge die een duidelijke ontwikkeling doormaakt onder de meest horror achtige omstandigheden. Respect voor deze vrouw.
Hartelijk dank Marcella Kleine dat ik jouw verhaal mocht lezen en recenseren. Ik lees en recenseer graag meer van jou.
De verhalenfabriek en Juul hartelijk dank voor dit indrukwekkende prachtige verhaal.