Lezersrecensie
Rollenspel
Recensie van:
Rollenspel
Herinneringen uit een doolhof
Auteur:
Rosemarijn Milo
dacht aanvankelijk dat zij celliste zou worden, maar ging na haar conservatoriumopleiding rechten studeren. Zij werd advocaat en rechter. Tegen het einde van haar juridische loopbaan is ze definitief in Frankrijk gaan wonen, waar ze nog een aantal jaren heeft gewerkt als juridisch vertaalster om ten slotte schrijfster te worden. Zij publiceerde eerder ‘Brieven uit La Dominance’, 2012, en ‘Een vervlogen droom – verslag van een te kort leven’, 2019.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij U2pi in ruil voor mijn deelname aan de blogtour georganiseerd door Elise Kleuskens van Maanlicht Maanwerk recensie.
Uitgeverij: U2pi
Genre: non-fictie
Cover en flaptekst:
Een mooie cover. Kleurrijk. Mooi met die sterren met middenin een doolhof. Een vrolijk lachende dame die je gelijk nieuwsgierig maakt naar dit verhaal.
Indrukwekkende en meeslepende flaptekst.
De auteursfoto en informatie vind ik een waardevolle toevoeging.
Indrukwekkende emotionele tekst:
Dochter…
Rosemarijn werd je genoemd in vijfenveertig geboren toen de wereld verkeerde in grote nood… Rosemarijn naar één van de zeven kruiden die de boeren gebruiken om lijkenlucht te verdrijven, nu eenenveertig jaar geleden
Florence werd je genoemd naar Florence Nightingale veel gekust werd je en gezegend werd je en de opdracht meegegeven ‘dat je mocht zijn als een frisse wind in tijden van dood…’
Juichend begroet werd je door je broertjes ‘we hebben een zusje! we hebben een zusje!’
Het verhaal:
Rosemarijn Milo heeft inmiddels twee verhalenbundels over Frankrijk en vier historische romans op haar naam staan. Nu heeft ze haar eigen historie, herinneringen uit een lang leven, aan het papier toevertrouwd. Zij beschrijft de vele rollen die ze zowel in haar persoonlijke als in haar beroepsleven heeft gespeeld; altijd meerdere tegelijk en in talloze combinaties. De hoogtepunten gaan hemelhoog, de dieptepunten zijn afgronden. De zoektocht in een leven waaraan ze zich 'met onvoorwaardelijkheid heeft blootgesteld'. De schrijfster levert het beste bewijs dat de werkelijkheid de verbeelding in rijkdom verre overtreft. Ze beschrijft die werkelijkheid met overgave en precisie. Soms speels, altijd fascinerend. De lezer zal zich afvragen welke romanschrijver dit leven had kunnen bedenken.
Mijn leesbeleving:
Nadat ik via Maanlicht Maatwerk van Elise Kleuskens de boeken Een vervlogen droom – een verslag van een te kort leven, Het hoge woord – vijf vrouwen en een familiegeheim en Een jaar uit het leven van P.M.C.J.S. -Jaar van honger en muziek had gelezen en gerecenseerd voor de blogtour was ik groot fan van de boeken van Rosemarijn Milo. Daarom was ik dol enthousiast toen Elise mij vroeg of ik het boek Rollenspel -Herinneringen uit een doolhof ook wilde lezen en recenseren voor een blogtour. Ik heb daar geen spijt van. Opnieuw weet Rosemarijn me volledig te betoveren met haar beeldende schrijfstijl. Alsof ze mij bij de hand nam door het doolhof van haar leven. Alle personen, situaties, haar levensloop privé en beroepsmatig; ik beleefde het van dichtbij. Het resoneert nog na in mijn hoofd en lijf.
En dan gecombineerd met prachtige cello muziek. Alhoewel ik het muziek gen uit mijn eigen familie niet geërfd heb kan ik ontzettend genieten van diverse soorten muziek. Ik vind het ontzettend knap dat iemand een instrument kan bespelen. Het voelen van die geestdrift en passie is fantastisch.
Ondanks de hartverscheurende, rauwe, verdrietige en hemeltergende gebeurtenissen vond ik dit ook een grappig (‘de Milo galop’ pagina 191) en interessant (de loopbaan van advocaat, rechter, tolk vertaler) en meeslepend mooi verhaal. Opnieuw tot in de finesse geschreven door Rozemarijn Milo. Fragmenten uit brieven aan Hans afgewisseld met gebeurtenissen uit haar leven.
Het verhaal toont mij een beeld van een krachtige, muzikale, creatieve, empatische, scherp uit de hoe komende, energieke maar ook zeer gevoelige met feministische inslag vrouw. Diep respect heb ik voor het feit hoe zij, alhoewel het zoals ze zelf aangeeft teveel van haar vergde, de diverse functies als advocaat en rechter combineerde met moederschap en echtgenoot zijn van.
Haar “zwarte melancholische buien” herken ik alsook dat energieke deel. Ik voelde me hierin minder alleen. Het verhaal las heerlijk weg ondanks de best wel zware materie zo nu en dan. De foto’s van personen en getuigschriften vond ik een waardevolle toevoeging. Ook dit vond ik een zeer waardevol en goed geschreven (levens) verhaal. Ik vond het continu boeiend, intrigerend, hartverscheurend, vol passie en vuur en indrukwekkend geschreven. De diverse mensen uit haar leven die zij een indringend podium bood. Die van haar bijzondere, muzikaal begaafde, intelligente en lieve broertje raakte me het meest.
In de toekomst lees ik graag meer van Rosemarijn Milo.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een prima opbouw. Een fijne en beeldende schrijfstijl. De titels boven de hoofdstukken en de subtitels laten je verder lopen door het doolhof van het leven van Rosemarijn Milo. Een goudeerlijk, diepgaand, emotioneel, krachtig en indrukwekkend verhaal. Intrigerend hoe Rosemarijn alle rollen : dochter, zus(je), kleindochter, nichtje, echtgenote, musicienne, advocaat, rechter, tolk vertaler, brieven schrijfster, moeder, vriendin uitdiept en erover verteld.
Aan de hand van herinneringen. Fragmentarisch verteld in brieven aan Hans en andere keren als zelf geschreven verhaal. De tussen spellen geven een gevoel van diepe verbinding met de auteur.
Wederom genoten, gehuiverd, gelachen en geëmotioneerd gelezen.
Bedankt Elise Kleuskens dat ik deel mocht nemen met dit boek aan de door jou georganiseerde blogtour.
Ik wil graag eindigen met de tekst uit Naspel op pagina 405:
Bericht
goddank ik leef nog
atropos heeft de draad niet doorgeknipt
er is weer tijd voor feest
en nutteloze dingen as verzen schrijven
ik wil wat herfstgoud opslaan voor de stroeve dagen
wat winterlicht voor als de sneeuw niet komt
de dromen van mijn jeugd gebruiken om te vertellen wat ik zag
tot hier heeft mij het lot gebracht misschien heb ik teveel gezwegen
Uit de Laatste Post van dichter Hans van Draaien (1931-1987)
Rollenspel
Herinneringen uit een doolhof
Auteur:
Rosemarijn Milo
dacht aanvankelijk dat zij celliste zou worden, maar ging na haar conservatoriumopleiding rechten studeren. Zij werd advocaat en rechter. Tegen het einde van haar juridische loopbaan is ze definitief in Frankrijk gaan wonen, waar ze nog een aantal jaren heeft gewerkt als juridisch vertaalster om ten slotte schrijfster te worden. Zij publiceerde eerder ‘Brieven uit La Dominance’, 2012, en ‘Een vervlogen droom – verslag van een te kort leven’, 2019.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij U2pi in ruil voor mijn deelname aan de blogtour georganiseerd door Elise Kleuskens van Maanlicht Maanwerk recensie.
Uitgeverij: U2pi
Genre: non-fictie
Cover en flaptekst:
Een mooie cover. Kleurrijk. Mooi met die sterren met middenin een doolhof. Een vrolijk lachende dame die je gelijk nieuwsgierig maakt naar dit verhaal.
Indrukwekkende en meeslepende flaptekst.
De auteursfoto en informatie vind ik een waardevolle toevoeging.
Indrukwekkende emotionele tekst:
Dochter…
Rosemarijn werd je genoemd in vijfenveertig geboren toen de wereld verkeerde in grote nood… Rosemarijn naar één van de zeven kruiden die de boeren gebruiken om lijkenlucht te verdrijven, nu eenenveertig jaar geleden
Florence werd je genoemd naar Florence Nightingale veel gekust werd je en gezegend werd je en de opdracht meegegeven ‘dat je mocht zijn als een frisse wind in tijden van dood…’
Juichend begroet werd je door je broertjes ‘we hebben een zusje! we hebben een zusje!’
Het verhaal:
Rosemarijn Milo heeft inmiddels twee verhalenbundels over Frankrijk en vier historische romans op haar naam staan. Nu heeft ze haar eigen historie, herinneringen uit een lang leven, aan het papier toevertrouwd. Zij beschrijft de vele rollen die ze zowel in haar persoonlijke als in haar beroepsleven heeft gespeeld; altijd meerdere tegelijk en in talloze combinaties. De hoogtepunten gaan hemelhoog, de dieptepunten zijn afgronden. De zoektocht in een leven waaraan ze zich 'met onvoorwaardelijkheid heeft blootgesteld'. De schrijfster levert het beste bewijs dat de werkelijkheid de verbeelding in rijkdom verre overtreft. Ze beschrijft die werkelijkheid met overgave en precisie. Soms speels, altijd fascinerend. De lezer zal zich afvragen welke romanschrijver dit leven had kunnen bedenken.
Mijn leesbeleving:
Nadat ik via Maanlicht Maatwerk van Elise Kleuskens de boeken Een vervlogen droom – een verslag van een te kort leven, Het hoge woord – vijf vrouwen en een familiegeheim en Een jaar uit het leven van P.M.C.J.S. -Jaar van honger en muziek had gelezen en gerecenseerd voor de blogtour was ik groot fan van de boeken van Rosemarijn Milo. Daarom was ik dol enthousiast toen Elise mij vroeg of ik het boek Rollenspel -Herinneringen uit een doolhof ook wilde lezen en recenseren voor een blogtour. Ik heb daar geen spijt van. Opnieuw weet Rosemarijn me volledig te betoveren met haar beeldende schrijfstijl. Alsof ze mij bij de hand nam door het doolhof van haar leven. Alle personen, situaties, haar levensloop privé en beroepsmatig; ik beleefde het van dichtbij. Het resoneert nog na in mijn hoofd en lijf.
En dan gecombineerd met prachtige cello muziek. Alhoewel ik het muziek gen uit mijn eigen familie niet geërfd heb kan ik ontzettend genieten van diverse soorten muziek. Ik vind het ontzettend knap dat iemand een instrument kan bespelen. Het voelen van die geestdrift en passie is fantastisch.
Ondanks de hartverscheurende, rauwe, verdrietige en hemeltergende gebeurtenissen vond ik dit ook een grappig (‘de Milo galop’ pagina 191) en interessant (de loopbaan van advocaat, rechter, tolk vertaler) en meeslepend mooi verhaal. Opnieuw tot in de finesse geschreven door Rozemarijn Milo. Fragmenten uit brieven aan Hans afgewisseld met gebeurtenissen uit haar leven.
Het verhaal toont mij een beeld van een krachtige, muzikale, creatieve, empatische, scherp uit de hoe komende, energieke maar ook zeer gevoelige met feministische inslag vrouw. Diep respect heb ik voor het feit hoe zij, alhoewel het zoals ze zelf aangeeft teveel van haar vergde, de diverse functies als advocaat en rechter combineerde met moederschap en echtgenoot zijn van.
Haar “zwarte melancholische buien” herken ik alsook dat energieke deel. Ik voelde me hierin minder alleen. Het verhaal las heerlijk weg ondanks de best wel zware materie zo nu en dan. De foto’s van personen en getuigschriften vond ik een waardevolle toevoeging. Ook dit vond ik een zeer waardevol en goed geschreven (levens) verhaal. Ik vond het continu boeiend, intrigerend, hartverscheurend, vol passie en vuur en indrukwekkend geschreven. De diverse mensen uit haar leven die zij een indringend podium bood. Die van haar bijzondere, muzikaal begaafde, intelligente en lieve broertje raakte me het meest.
In de toekomst lees ik graag meer van Rosemarijn Milo.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een prima opbouw. Een fijne en beeldende schrijfstijl. De titels boven de hoofdstukken en de subtitels laten je verder lopen door het doolhof van het leven van Rosemarijn Milo. Een goudeerlijk, diepgaand, emotioneel, krachtig en indrukwekkend verhaal. Intrigerend hoe Rosemarijn alle rollen : dochter, zus(je), kleindochter, nichtje, echtgenote, musicienne, advocaat, rechter, tolk vertaler, brieven schrijfster, moeder, vriendin uitdiept en erover verteld.
Aan de hand van herinneringen. Fragmentarisch verteld in brieven aan Hans en andere keren als zelf geschreven verhaal. De tussen spellen geven een gevoel van diepe verbinding met de auteur.
Wederom genoten, gehuiverd, gelachen en geëmotioneerd gelezen.
Bedankt Elise Kleuskens dat ik deel mocht nemen met dit boek aan de door jou georganiseerde blogtour.
Ik wil graag eindigen met de tekst uit Naspel op pagina 405:
Bericht
goddank ik leef nog
atropos heeft de draad niet doorgeknipt
er is weer tijd voor feest
en nutteloze dingen as verzen schrijven
ik wil wat herfstgoud opslaan voor de stroeve dagen
wat winterlicht voor als de sneeuw niet komt
de dromen van mijn jeugd gebruiken om te vertellen wat ik zag
tot hier heeft mij het lot gebracht misschien heb ik teveel gezwegen
Uit de Laatste Post van dichter Hans van Draaien (1931-1987)
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Boekenpearls76
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
