Rumpel Regenput

Recensie van:
Rumpel Regenput
Een verhaal over bananen, jezelf zijn en erbij horen
Engelse titel:
Rumple Buttercup
A story about bananas, belonging and beeing yourself
Oorspronkelijk gepubliceerd in de Verenigde Staten door Random House Children’s Books. Een onderdeel van Penguin Random House LLG New York.
Auteur en illustratror:
Matthew Gray Gubler:
Matthew Gray Gubler is vooral bekend vanwege zijn rol in de Amerikaanse televisieserie Criminal Minds. Rumpel Regenput is zijn eerste kinderboek en is door hemzelf geïllustreerd. Het boek is in de Verenigde Staten een groot succes en stond # 1 op de New York Times bestseller lijst.
Verder regisseert, schildert, schrijft, acteert en goochelt hij graag. Een van zijn favoriete bezigheden is het inspreken van stemmen in tekenfilms. Verder vindt hij het leuk om op jacht te gaan naar spoken. Matthew slaapt het liefst in pyjama’s van hele zachte stof.
Wijze van lezen:
Recensie exemplaar ontvangen van uitgeverij Parade in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: Parade
Genre: kinderboek
Cover en flaptekst:
Een groen figuurtje of is het een dier met grote ogen (het rechteroog zweeft ergens in het luchtledige) met een bananenschil op zijn of haar kopje kijkt me indringend aan. Om het figuurtje heen bananenschillen. Een mooie combinatie aan kleuren van groen naar zachtgeel en beige. Gecombineerd met een bruine kaft.
Een informerende en ook wel ontroerende flaptekst. Die je nieuwsgierig maakt naar dit verhaal.
Mooie tekst:
Ben jij ook een echte Rumpel? Lees dan dit boek en deel het met alle andere Rumpels in je omgeving. Rumpel Regenput is een verhaal voor iedereen, met wijze levenslessen voor jong en oud. Nu al een klassieker!
Het verhaal:
Rumpel is niet normaal, vindt hij zelf. Hij ziet er heel anders uit dan de anderen, met zijn vijf scheve tanden, de drie haren op zijn hoofd, zijn schilferige groene vel en zijn linkervoet die een beetje groter is dan zijn rechter. Hij weet zeker dat de mensen er snel vandoor gaan als ze hem zien. Dus heeft hij een bijzondere plek gevonden om te wonen: in de regenafvoerput onder het trottoir, ergens midden in de stad.
Eén keer per jaar durft hij zijn put uit te komen, tijdens de Pyjama Pannenkoeken Parade. Hij verheugt zich er het hele jaar al op. Iedereen loopt die dag in zijn pyjama door de stad, en samen eten ze pannenkoeken en vieren feest. Niemand die op Rumpel let, als er zoveel mensen op de been zijn. Zeker niet als hij zijn hoofd, zoals ieder jaar, onder een bananenschil verstopt. Maar dit keer … is de vuilnisbak leeg! Geen bananenschil te vinden. Moet Rumpel nu de hele dag in zijn put blijven?
Mijn leesbeleving:
Vanaf de eerste bladzijde als Rumpel je wenkt en vraagt of je een verhaaltje wilt horen dan zie je geen vreemd figuur, monster of engerd maar een figuurtje of beestje dat mooi is van lelijkheid. Met in zijn ogen oneindig veel levenswijsheid en nieuwsgierigheid. Dat maakt dat je niet wegkijkt maar naar de volgende bladzijde gaat.
Ik ben van mening dat schoonheid van binnen zit. Dat leer ik mijn dochters ook. Kijk eerst in iemands ogen dan kun je al zoveel lezen en daarvan leren. Het gaat niet om iemands uiterlijk maar om het innerlijk. Rumpel somt op wat er niet klopt aan zijn lijf. De minderwaardigheid die hij voelt gaat je door merg en been.
De angst die Rumpel in een wurggreep houdt, om de plek te moeten verlaten die hij als een veilig huis beschouwt. In zijn hoofd invullend wat er dan zou kunnen gebeuren in kristalheldere als in een film beleving gedachten. De gevoelens en gedachten van Rumpel zijn tast en voelbaar ze resoneren in je eigen lijf en psyche.
Ook reflecteerde het met mijzelf, ik hebe altijd minderwaardig en eenzaam gevoeld. Dit werd nog versterkt toen ik psychische problematiek kreeg. Waar ik toen veel troost en vriendschap uit Putte waren de gelijkgezinde mensen op de psychiatrische dagbesteding. Na een blik in elkaars ogen wisten we zonder woorden de gemeenschappelijke gevoelens en mindset. Waar we vandaan kwamen en waar we naar onderweg waren.
De begeleiding was voor ons een baken van veiligheid maar ook een front tegen de rest van de wereld. Ze prenten ons in dat de buitenwereld wellicht mentale problemen als taboe ziet maar dat wij heel goed bezig waren om ons daarover te uiten om zo innerlijke vrede te bereiken. Helaas waren onze problemen zo complex dat nu nog steeds van innerlijke vrede nog geen sprake is. Wel was de dagbesteding een fijne plek waar niet naar iemands uiterlijk gekeken werd maar we elkaar accepteerden en naar elkaar luisterden.
De rode draad die ik vond in dit verhaal was dat Rumpel dacht dat hij zich moest verstoppen of vermommen voor de buitenwereld. Om maar geen mensen af te schrikken of om maar niet teleurgesteld te worden of betrapt te worden. Hoe vertederend lief dat er mensen zijn die hem missen om wie hij innerlijk is: lief, betrokken, slim, nieuwsgierig, humoristisch en geweldig gezelschap.
Ook de geruststelling van zijn “fans” dat uiterlijk er absoluut niet toe doet en dat niemand er “normaal” uitziet. Gelukkig maar. Het zou niet best zijn dat we aan een vooraf bepaald schoonheidsideaal moeten voldoen. Dan nu nog zelfvertrouwen kweken om dat minderwaardigheidscomplex de deur uit te schoppen en jezelf als waardig en goed genoeg te gaan zien.
De plot is hartverwarmend en gaat over vriendschap en je niet anders voor te hoeven doen om erbij te horen. Iedereen is van waarde, iedereen wordt rijk van liefde en aandacht en niet van macht en geld. De uitspraak van wij zijn gelukkig rijk van liefde is afkomstig van mijn achtjarige dochter. De illustraties zijn niet uitzonderlijk hoogdravend maar ze bezitten zoveel herkenning, vertedering, emotie en humor en als je de auteur een beetje kent van Criminal Minds dan vind je er ook de eigenschappen in terug waar hij altijd zo subliem mee schitterde als Dr. Reid.
Een prachtig mooi verhaal met een boodschap van diepe en onuitwisbare betekenis. Ongelooflijk belangrijk voor zowel opgroeiende kinderen maar ook voor volwassenen.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een intens ontroerend verhaal over het belang van het ontwikkelen van een positief zelfbeeld. Van het elkaar accepteren zoals we zijn. Niet oordelen over iemands buitenkant maar iemands innerlijke wereld te ontdekken en te leren waarderen. Proberen lief te zijn voor elkaar.
Een geschikt verhaal voor opgroeiende kinderen maar ook voor volwassenen. Een aanrader. Mijn dochter en ik hebben ervan genoten en er veel van geleerd.
De foto van de auteur achterin het boek met een bananenschil op zijn hoofd is geweldig. Ik lees en recenseert graag meer boeken van Matthew Gray Gubler.