Een feelgood zoals een feelgood moet zijn

In onder de sterren van Montpellier maken we kennis met Cleo en Luc. Persoonlijk vind ik Cleo echt een heerlijk personage. Ze is een beetje onzeker een beetje naief en soms een beetje klungelig. Ze raakt regelmatig d’r slippers kwijt en doet dingen zonder er bij na te denken. Nu is ze soms ook juist heel erg sterk en dat maakt haar zo interessant. In het verhaal zie je haar langzaam aan ontwikkelen en groeien en beetje voor beetje vertrouwen krijgen in de mensheid. Luc daar in tegen worstel met de dingen die in het verleden zijn gebeurd. Hij baalt dat iedereen die hij leert kennen iets van hem moet. Cleo weet echter niet wij hij is en dat vind hij erg prettig. Langzaam aan komen we er in het boek achter welke dingen uit het verleden hun dwars zitten. Natuurlijk is het een roman/feelgood en dat betekend natuurlijk ook dat Cleo en Luc in het boek naar elkaar toegroeien. Hoe of wat dat moet je toch echt zelf gaan lezen.

Feelgood is vaak een beetje een ondergeschoven kindje en ik snap echt niet waarom. Want dit liefdes verhaal van Cleo en Luc is zo ontzettend goed geschreven door Marina dat je het boek gewoon niet meer weg kunt leggen voor het uit is. Dit boek heb ik dan ook in een adem uitgelezen zonder ergens over na te hoeven denken. Alleen maar genieten genieten en genieten.