Liefde op de eerste ‘blaf’

Op de cover van Mijn hond Bob prijkt het woord Bob met een hartje. Een klein, bijna achteloos detail, maar het zegt meteen alles: de jongen houdt zielsveel van zijn hond. Alleen — wat voor hond is Bob precies?
De illustratie van Jan Van Lierde prikkelt je nieuwsgierigheid. Een enorme, groene gestalte vult het beeld, terwijl vogels en konijnen op de achterzijde van het omslag verschrikt toekijken. De jongen houdt het lijntje losjes vast, hand in de zak, twee verschillende schoenen aan. Het beeld is tegelijk huiselijk en vreemd.

Wie verder bladert, ontdekt dat er nog veel meer te zien valt. Op het titelblad staren mensen op een terras met open mond naar wat voorbijwandelt. Overal duiken kleine grapjes op: een eekhoorn die wijst, een postbode die schrikt. Van Lierde zit vol visuele humor.

Een hond met karakter
De jongen vertelt over zijn hondje. Dat verkleinwoord — hondje — verraadt al iets van tederheid. Op iedere rechterpagina zie je een stukje van Bob: poten, ogen, een plasboog, het terugbrengen van een stok. “Bob is nog klein, daarom mag hij nog veel leren. Snap je!”
De typografie lijkt mee te bewegen met de stem van de jongen: “Nee Bob, niet springen. Niet zwiepen met je staart, Bob! Hee Bob. Niet in de postbode bijten!” Je hoort bijna het geroep door de kamer.

Bob is voor hem een echte hond, met poten, een natte neus en een groot hart. Samen fietsen ze, i samen lachen ze, en alleen voor die enge kat met de kromme staart zijn ze allebeeen beetje bang. “Die is eng.”

De kracht van kijken
Maar Mijn hond Bob is meer dan een vrolijk hondenboek. Al vanaf de eerste pagina voel je dat eriets niet klopt. Waarom kijken de mensen in het verhaal zo geschrokken? De tekst zwijgt, maar de illustraties verklappen iets. En pas later ontdek je wat er echt aan de hand is.

Als je dan terugbladert, zie je het ineens overal: een schaduw hier, een te grote groene poot daar, een plasboog die wel erg hoog reikt. Boonen en Van Lierde spelen met wat wij denken te zien. Zo wordt het boek een lesje in kijken én in anders kijken.

Kijken, lachen, herlezen
De illustraties zijn speels, vol humor en spanning. Van Lierde laat vaak nét niet alles zien — alleen een snuit, een staart of twee ogen. Kinderen moeten zelf meedenken.
De tekst van Stefan Boonen is ritmisch en herkenbaar, heerlijk voor jonge luisteraars. En door de twist aan het eind lezen volwassenen met een brede glimlach mee.

Meer dan een hondenverhaal
Mijn hond Bob gaat over vriendschap, maar ook over anders zijn en aanvaarding. De jongen houdt van zijn hond zoals hij is — groot, groen of niet. Een prachtig uitgangspunt om met kinderen te praten over verbeelding, diversiteit en empathie.

Boonen en Van Lierde bewijzen dat een prentenboek licht en diep tegelijk kan zijn: grappig, ontroerend, filosofisch. Mijn hond Bob is zo’n verhaal dat je twee keer leest — de tweede keer met nieuwe ogen.

Een heerlijk boek om voor te lezen aan kinderen vanaf vier jaar, maar minstens zo leuk voor volwassenen. Want wie eenmaal kennismaakt met Bob, is voorgoed verkocht.


—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com